Αντίφαση

Δημιουργός: Lacrima in Lucem

Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων... Γιάννης Ρίτσος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Από τα χείλη σου τα λόγια σού τ’ αρπάζω
Τις λέξεις σου – κάθε λογής – κατασπαράζω
Τα γράμματα, τις συλλαβές σου τις ζυγίζω
Μόνο τον ήχο τους αγγίζω και λυγίζω

Σαν αγρυπνώ ν’ ακούσω, εσύ σωπαίνεις
Ιστό περίτεχνο έχεις σχεδιάσει και υφαίνεις
Οι διαθέσεις σου κάθε στιγμή αλλάζουν
Kαι την ψυχή μου, αδιάντροπα, βουλιάζουν

Όσα ποθώ να ζήσω, τ’ αρρωσταίνεις
Θανατερά τα όνειρά μου τα ζεσταίνεις
Άφησα έτσι άμετρη πίκρα να μου δίνεις
Και διψασμένα την αλήθεια μου να πίνεις

Τάχα ποιον πόθο θες να κατακτήσεις
Ποια η ζωή που ονειρεύεσαι να ορίσεις
Πόση πνοή αναζητάς σ’ ανάσες ξένες
Καθώς αφήνεσαι σε νύχτες μεθυσμένες

Τη μοναξιά μετρώ και με ματώνει
Η αντίφαση της επαφής μας με στοιχειώνει
Η λύτρωση που αποζητώ: να σε ξεχάσω
Μα όταν χάνεσαι, δε θέλω να σε χάσω

Σε προσκαλώ, κάθε φορά που μ’ αποφεύγεις
Κρύβεσαι, κρύβεις, το μυαλό μου δυναστεύεις
Παραμονεύεις στη σκιά να καταστρέψεις
Ό,τι ελπίζω κι ό,τι κατέχω να το κλέψεις

Όσα μιλώ, της λογικής δεν της ταιριάζουν
Σα μονοπάτι άγνωρο φαντάζουν
Που το διαβαίνω δίχως λύχνο και πυξίδα
Σώμα απροστάτευτο σε μαύρη καταιγίδα …
[align=center]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-01-2016