το δώρο

Δημιουργός: kintsukoroi

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Διψα να σβήσουν τα ενδόμυχα οραματα,
να ανάψει της ελεύθερης παραιτησης η καθαρτική φωτιά,
να κοπει καθε πέτρα προσμονής δεμένη χρονια στο λαιμο,
απο οταν ακομα η μαμα δεν σε άφηνε να φας ολες τις καραμέλες.
Να πεινας και να διψας τωρα για αληθεια
τωρα για νερό
τωρα για φιλί
τωρα για να ακουμπήσεις την πνοή σου στα πραγματα που κατέχεις,
στα μέρη που περνάς, στους ανθρώπους που μιλάς.
Και σταγόνα σταγόνα τα παρόντα να γίνονται θάλασσες παντοτινές.
Δικες μου, δικες σου,
των πραγμάτων και των ανθρώπων θάλασσες.
Τωρα να μιλάς,
τωρα να παραμιλάς
τωρα να γελάς παρανοϊκά,
νοητά η ανόητα,
καθε τωρα να πεθαίνεις με σκοπό,
καθε τωρα να πιτσιλιέται η ζωη σου σα δροσοσταλιες στη πλάση όλη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-02-2016