magám és én

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

εμείς πια μείναμε μονάχοι
το βράδυ να κοιτάμε τ'άστρα
τ'αγάλματα βαφτήκαν άσπρα
αφού χαθήκανε στη μάχη

μαρμάρινοί θεοί φτασμένοι
με χνούδια απ'αγκάθια...θεία
στα στήθια τους και στα κρανία
μα με την όψη τους κρυμένη

και των δυονώ πικρό το δάκρυ
στερνό στο τέλος σαρκοφάγο
πεσμένο γυάλινο στον πάγο
και φρύγανο εκεί στην άκρη

η νύχτα έχει τί να φέρει
πεθύμια είναι το προστάζει
στα όνειρα το κάτι τάζει
αφάνες λίγες ,βάτα, φτέρη

φωτιές ποιος νέρουλας ανάβει
διανέματά με το τσακμάκι
στου πόνου το πλατύ χαντάκι
στα αποκαίδια να μας θάβει

και ποιός σαλεύει στο σεντούκι
χυμένος μαύρος και χοντραίνει
και μένει όλος ν'αυγαταίνει
μες στο δικό του τρύπιο λούκι

συχνά συχνά μας κυκλοφέρνει
σαν πράσινου λιγάτου γίγα
το λίγωμα, κεφάτου ρήγα
στο δρόμο του μας πάρασέρνει

παλεύουμε τη μιά νικάμε
την άλλη πάντα μας νικάει
κρυφά και δίβουλα γελάει
πού φεύγουμέ για πού τραβάμε ;

εμείς α μείς που φτέρουγάμε
κρουστή τριζάτη νοστιμίζει
η μοίρα μας νά που ξασπρίζει
στη φούχτα μας την κούβαλάμε


«ο κόσμος όμορφος που χάρισες θεέ μου στους ανθρώπους
ποτάμια δέντρα και βουνά παραδεισένιους τόπους
ανθίζουν κάμποι και πλαγιές αγνάντια και τριγύρα
σε χώμα λεύτερο η γής ακέρια δίνει μύρα
σφοδρές χορεύουν οί πηγές μες στα γαλάζια αιθέρια
στο ρόδινό σου φώς βαδίζω πιά με υψωμένα χέρια»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-02-2016