Στον πιο βαθύ χειμώνα

Δημιουργός: Νικηφόρος Ουρανός 38

Καλό ξημέρωμα, σε όλες τις φίλες και σε όλους τους φίλους1

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΣΤΟΝ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΧΕΙΜΩΝΑ


Αργοκυλάει ο καιρός,
διαβαίνουνε τα χρόνια.
Σαν περατάρικα πουλιά,
που κλέβουνε γουλιά-γουλιά,
της νιότης την κολόνια.
Κανείς δεν είναι τυχερός,
ούτε και ζει αιώνια.

Τριγύρω πένθιμη σιγή,
στην πλάση βασιλεύει.
Μόνον ο άγριος χιονιάς,
λυσσομανάει σα φονιάς,
και το κακό θεριεύει.
Κι Αναστενάζει ολ’ η γη,
θυμός την κυριεύει.

Αχός ακούγεται ξερός,
στον άδειο μου κοιτώνα.
Στης ζήσης μου την παγωνιά,
χαμογελάει στο χιονιά,
μικρούλα ανεμώνα.
Πως μπήκα, λέει, ο καψερός,
στον πιο βαθύ χειμώνα.

Μικρό πετροχελίδονο,
σαλεύει στο μπαλκόνι.
Πως ξέμεινε αλίμονο,
μέσα στο καταχείμωνο,
μονάχο του στο χιόνι.
Λαχτάρα που το ζώνει.
Το τέλος του ζυγώνει…

Λυγίζουνε τα γόνατα,
κόβεται η ανάσα.
Μια μαύρη αγριόγατα,
αντίκρυ μου και φάτσα.
Μου γνέφει ομολόγατα,
μαύρα τα θες τ’ αλόγατα
και μαύρη σου την κάσα.
Σαν του παπά τα ράσα…

ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. Σ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-02-2016