Πεζοπορώντας

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Πεζοπορώντας</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Πεζοπορώντας</b><p>Δημιουργός: ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ<p><i> Πρόκειται για εικόνες που μαζί με άλλες με ακολουθούν,</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Πεζοπορώντας <br />
<br />
<br />
Χιόνι<br />
Νιφάδες<br />
Αμυγδαλιές ανθισμένες<br />
Λευκές ονειροπόλες πεταλούδες  <br />
Ξεγλιστρούν, πέφτουν <br />
Απ’ την σκισμένη σακούλα του ουρανού <br />
Χορεύοντας απλώνονται, καλύπτουν, ομορφαίνουν<br />
Τις κρύες πατημασιές της πείνας του λύκου <br />
Το ευκίνητο βλέμμα του φόβου του ελαφιού<br />
Τον λόγο του ανοίγματος των φτερών του αετού<br />
Τον κόπο της επιβίωσης<br />
<br />
Αν, πεζοπορώντας σε μονοπάτι στην εξοχή παρέσυρε το βλέμμα σου ή και το συνεπήρε <br />
η ασύμμετρη απλωσιά του τοπίου, το θέαμα, η ομορφιά του, αν σε ξάφνιασε η καθαρότητα <br />
του αέρα που ανασαίνεις, αν σιμά της σε τράβηξε η τραχιά και οικεία μοσχοβολή του ρετσινιού <br />
όταν πλησίασες το βρεμένο πεύκο κι αν κοντοστάθηκες σαν άκουσες το θρόισμα, τον ψίθυρο <br />
των φύλλων, ή ακόμη αν προσπάθησες να αποκωδικοποιήσεις νόημα ή λέξεις στο τρίξιμο, <br />
στο γογγυσμό των κορμών των δέντρων. Αν την αίσθηση είχες πως τα πόδια σου περπατούν <br />
σε μονοπάτι ενός πίνακα ζωγραφικής, ενός  αόριστα όμορφου ονείρου που προσπαθείς <br />
μόλις ξύπνησες να θυμηθείς. Αν έτσι ένιωσες, αν ταυτόχρονα ταξίδεψες στην γαλήνη, <br />
στην ένταση,στην ευτοπία..   Στην ολοκληρωτική ευχαρίστηση που προσφέρει ένας μεγάλος περίπατος στην εξοχή. <br />
<br />
Αν, με τη μοβ ίριδα που αντίθετα σε λογική στη χαραματιά της πέτρας σαν μαγικό τρικ <br />
έχει ανθίσει και με το φυτρωμένο στο νοτισμένο πεζούλι, με την κομψά του καμουφλαρισμένη<br />
τοξική πιθανότητα ράθυμο μανιτάρι. Αν μαζί με το αιωνόβιο γερτό στο έδαφος έλατο <br />
που εξαντλημένο από τα χρόνια ορθοστασίας δίκαια έγειρε να ξαποστάσει.  Αν με τα <br />
απλησίαστα πουλιά τα κουρνιασμένα στους ώμους των δέντρων και τα μυριάδες έντομα που κι αν τάχεις ξαναδεί το όνομα τους δύσκολα θυμάσαι. Αν με τα πεσμένα φύλλα, με το τρυφερό <br />
χορτάρι, με τις ανεμώνες, με το θυμάρι, με των λογιών τους θάμνους και τα  βοτάνια, <br />
με το ζεστό φως, με την αισιοδοξία και τις μελαγχολικές στιγμές. Αν ανάμεσά τους, <br />
παρέα τους είδες πάνω δίπλα και φορές κάτω από σένα τα ανάγλυφα σύννεφα σαν ταλαντούχοι τεχνοτρόποι να σκιτσογραφούν, να σχηματοποιούν ακροπατώντας στα ρείθρα <br />
της ειμαρμένης τους την τρελή, την απρόβλεπτη του ανέμου φαντασία.  <br />
<br />
Αν την ύπαρξη μίας δημιουργικής θεότητας την διαισθάνθηκες να τριγυρνάει φροντίζοντας <br />
με ξεδιψαστική βροχή τον ευαίσθητο κήπο της κι ύστερα με βεβαιότητα την είδες στα ξέφωτα <br />
των άσκεπων ναών της σα να προσεύχεται κρατώντας ανάμεσα στα χέρια θυμιάματα <br />
δακρυστόλιστες πευκοβελόνες και θαμπές του ήλιου αχτίνες. Αν το σώμα σου θέλγησε και <br />
ζήτησε να μην αγγίζει έδαφος αλλά να αιωρηθεί λες όλο πιο σιμά προς τον αρχέγονο σκοπό, <br />
προς το κέντρο.  Προς το κέντρο που θεμελιώνει οροσειρές, τοξωτά πέτρινα γιοφύρια, <br />
σύννεφα, χρώματα,  αισθήσεις και Νοήματα.<br />
<br />
Αν είδες.<br />
Πελώρια βουνά. Βασιλείς δυσθεώρητοι που αντί για στέμματα φορούν ερειπωμένα κάστρα. <br />
Αν είδες. Τις απότομα κάθετες των βράχων σιωπές. Γίγαντες γρανιτένιοι με σώματα άκαμπτα <br />
με βλέφαρα ολόστεγνα που πέτρωσαν στη θέση της υπεροψίας τους, στην ακήρατο δόξα τους. <br />
Προς τον ορίζοντα χιλιετίες ολάκερες κοιτώντας σαν από μακριά να περιμένουν τα ανεπίδοτα, <br />
τους κότινους των επηρμένων τους. Και κοιτώντας, και περιμένοντας, να  μετουσιώνονται <br />
όπως όλα, από μορφές σε χώμα και ύλη των διαρκώς καινούριων κόσμων που κάθε νέα στιγμή ερήμην και εμπρός μας ανατέλλουν. <br />
<br />
Κι αστραπές αν είδες. Γδαρσιές πύρινες της γκρίζας αίγλης του ουρανού. Μαχαίρια κοφτερά <br />
που βγαίνουν απ' το θηκάρι και κόβουν το θάρρος στη μέση. Να φεγγοβολάει στη διάθλαση <br />
του φωτός η δύναμη, ο οίστρος της φύσης κι ας καίονται τα δέντρα μέσα στο δέος τους όρθια. <br />
Και βροντές. Να σείονται ο νους κι ο φόβος. Βουητά υπερκόσμια σαν στον έρωτα <br />
να έχουν υποταχτεί τα στοιχειά της απεραντοσύνης και των μυστηρίων. Και βροχή. <br />
Η βροχή, είναι το αίμα του ανέμου, που κόβεται, <br />
εκεί που κόβονται οι καρδιές και γεννιούνται τα δάκρυα.<br />
<br />
Και κάτω μακριά η θάλασσα. <br />
Η θάλασσα που την σεργιανούν νησιά και την τσιμπολογάνε οι γλάροι.<br />
Η θάλασσα. Η μάνα που γιομίζει τις κρήνες του κόσμου. Για να υπάρχουν τα μεγάλα ταξίδια. <br />
Για νάναι μπλε ο ουρανός και κίτρινος ο ήλιος, για νάναι κόκκινο και μοβ το ηλιοβασίλεμα,<br />
για να υπάρχει Ελλάδα, για να υπάρχει ξενιτιά, για νάχει κρασί και σταφύλια γλυκά η ζωή <br />
κι αλμύρα ο θάνατος.<br />
<br />
Κι είναι η θάλασσα που βαθαίνει<br />
Κι είναι η θάλασσα που μαθαίνει<br />
Με τα κύματα, με τα χείλια της<br />
Τα τραγούδια της στα κοχύλια της<br />
<br />
Και έρωτας.<br />
Ο έρωτας, είναι η φύση που εκπληρώνει την διακαή υπόσχεση. Ο έρωτας είναι στους φυσικούς, <br />
στους ψυχικούς και σωματικούς γκρεμούς το εντελβάις, είναι το δώρο της ζωής.<br />
 Είναι το ψίχουλο ψωμιού που τρέφει να ξεχειμωνιάζουν τα σπουργίτια της πλάσης όλα. <br />
Είναι αδυναμία, είναι ορμητικό ένστικτο και βαθιά επιθυμία, είναι πόθος και ηδονή <br />
έως το άπειρο, είναι λύτρωση, είναι γέννηση. Είναι γέννηση κι η γέννηση είναι πόνος. <br />
Κι είναι ο έρωτας ο τρόπος που ο θεός ζητάει συγχώρεση. <br />
Κι είναι ο έρωτας να περπατάς στη βροχή, και τα χάδια σου  να πεθαίνουν από δίψα.<br />
<br />
Αν<br />
Η αέρινη μεταξένια ομίχλη. η παυσίλυπη κρυψώνα των ξωτικών και των νεράιδων <br />
οι λεπτοί ανήσυχοι καταρράκτες, τα δεκάδες βιαστικά ρυάκια που βιάζονται <br />
σαν διάφανες φλέβες να μεταγγίσουν σταγόνες ζωής ατ' τα δυσκολοδιάβατα δάση <br />
στων κάμπων τους Αχέροντες και τα ζωοφόρα ποτάμια.<br />
Και στις λίμνες<br />
Καθρέπτες<br />
Θρυμματισμένοι μαγικοί                                        <br />
Που τρέμει φως <br />
Του φεγγαριού το άγγιγμα<br />
Όταν κοιτάζονται<br />
Να πλέκουν τα μαλλιά τους <br />
Οι πνιγμένες κυρά Φροσύνες<br />
<br />
Κι αν τα φιλόξενα για θαύματα <br />
Αμέτρητα άστρα<br />
Ήταν τόπος που σε διάλεξε συντροφιά<br />
Ήταν για να τιμηθείς, να παρευρεθείς<br />
Από κορυφές συνειδητές<br />
Στον αέναο Κύκλο<br />
Στην έμπνευση <br />
Την ατομική και συλλογική <br />
Στην υπέρτατη δοξασία<br />
Στην υπέροχη παραπλάνηση<br />
Στην ενέδρα ύπαρξης <br />
Στο αιώνιο σφαγείο<br />
Στην Ζωή <br />
Αμήν.<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-03-2016</td><td valign=top></td></table><br />