ο χορος των σιχαματων

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>ο χορος των σιχαματων</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>ο χορος των σιχαματων</b><p>Δημιουργός: Μπαντινι, <i>περιμένοντας τον GOD-o</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Πάντα  με ενοχλούσε η ανθρωπότητα, δηλαδή η βαρβαρότητα και η βλακεία. Ωστόσο η βαρβαρότητα είναι πρόδηλη, θέλω να πω πως οι περισσότεροι έτσι ή αλλιώς την καταδικάζουν. Η ανοησία αντίθετα έχεις πολλούς τρόπους να ξεδιπλώνεται. Είναι παντού. Στο δρόμο, στο πανεπιστήμιο στο σπίτι σου παντού. <br />
<br />
Ανέκαθεν προτιμούσα τη μοναχικότητα, όχι ως ένδειξη οποιουδήποτε πράγματος, αλλά ως μια κατάσταση υποφερτή, νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν γίνονται χωματερές, καταφεύγουν λίγο ή πολύ στη μοναξιά.<br />
<br />
Βλέπεις τους ανθρώπους να στριμώχνονται, στις σχέσεις τους. στο λεωφορείο, να βολεύονται να κάνουν λίγο παραπέρα, κι ο καθένας είναι αναγκασμένος να ανεχτεί τα σκατά του άλλου.<br />
<br />
Η ανθρωπότητα με ενοχλεί. Με ενοχλεί που αποτελώ μέρος της, που πρέπει να την ανεχτώ για το υπόλοιπο της ζωής μου.<br />
Δεν υπάρχει καταφύγιο. Ούτε το γράψιμο είναι καταφύγιο, ούτε το αλκοόλ ή τα τσιγαριλίκια. Βοηθούν, αλλά είναι πάντα σα να ανοίγεις την έξοδο κινδύνου. Είναι μια ενδιάμεση κατάσταση.<br />
<br />
Δεν καταλαβαίνω την ανθρωπότητα και δε με καταλαβαίνει. Βέβαια πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που είναι σαν εσένα, άτομα που έστω θα μπορείς να σχετιστείς μαζί τους ή άνθρωποι που έχουν πολύ περισσότερο ταλέντο από σένα. Οι συγγραφείς για παράδειγμα,ή κάποιοι απ' αυτούς, ίσως και να ναι η ελάχιστη μειοψηφία βέβαια, μα κάποιοι ήσαν πραγματικά καλοί. Ο Μπουκόβσκι πχ. Ο Σελίν. Ο Κέρουακ. Και πολλοί άλλοι.<br />
<br />
Οι άνθρωποι με αδειάζουν υπερβολικά πολύ. Μπορεί να κάθομαι 2 βδομάδες σχεδόν μόνιμα στο υπόγειο κι όλα να ναι πρίμα. Δε τρέχει και τίποτα. Βλεπώ τον κόσμο μου κι ο κόσμος μου στρέφει το βλέμμα του πάνω μου. Ο δικός μου κόσμος για μένα είναι ντάξει.Αυτό θέλω να πω. <br />
<br />
Σκεφτόμουν ότι εκτός από τους φίλους  και λίγα ακόμα άτομα, όταν είμαι αναγκασμένος να έρθω σε επαφή μαζί τους κι ενώ ανοίγει λίγο το πράγμα, δηλαδή έχει τύχει να μιλήσουμε άλλες δυο τρεις φορές, θα προτιμούσα να τους σπάσω το κεφάλι παρά να κάνουμε κουβέντα. Υπερόπτες, ανόητοι, σαλιάρηδες κίβδηλοι. Κι βέβαια όλα αυτά τα μουνόπανα συγχρωτίζονται μεταξύ τους πολύ εύκολα. Τι λένε; Τίποτα. Μαλακίες. Εγώ κάθομαι στη γωνία μόνος και καπνίζω. Έτσι συνέβαινε πάντα. <br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-03-2016</td><td valign=top></td></table><br />