Πεντε παιδια...ολο πληγες

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημερα φιλαρακια, οσο και να μεγαλωσει ο ανθρωπος τα παιδικα του χρονια σφραγιζουν τη ζωη του.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τις αναμνησεις μου μετρω
μικρο παιδακι στο χωριο
στα συννεφα εκει επανω
ειν το βουνο μας το Βουλκανο

Εκει γεννηθηκα εγω
σε μια σπηλια...μα το Θεω
η μανα εκανε εφτα
ζησανε, τα καλοκαιρινα

Οπατερας εφυγε νωρις
και μειναμε στη φτωχεια εμεις
μια μανα νια, μαυροντημενη
απο αγαπη στερημενη

Σε ολα ελειψε το χαδι
μου μεινε, στη ψυχη σημαδι
ο θειος Ηλιας ηταν εκει
και χορτασα γλυκο ψωμι

Στις πετρες, τα χαλικια
ξυπολητα μεσα στα ρεικια
στ` αρχαια φυτρωναν μανουσακια
μαζευαν, τα μικρα χερακια

Και κεινα τα κουτια της προνοιας
της Αμερικανικης συμπονοιας...
αχτιδα ηταν το σχολειο
εμαθα, τα γραμματα να αγαπω

Παπουτσια παντα, αλλουνων
φαι...συμπονοια διπλανων
ζαχαρη πανω στο ψωμι
και ψωμοτυρι, μια ζωη

Δεν ειν η φτωχεια το αγκαθι
ηταν, που μου` λειπε κατι
αγαπη, εψαχνα να βρω
πληρωσα ακριβα, για αυτο

Δεν μου χαριστηκε η ζωη
ουτε γυριζω....πια εκει
μεγαλωσα, οχι δεν παω
της τρυφεροτητος, τα χρονια κοιταω

Δεν τα` ζησα φιλοι μου εγω
εκει, ξεχασμενο απ` το Θεο
πεντε παιδια, ολο πληγες
αγαπες, μονο δανεικες

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-03-2016