Καημε Μου Και Αναστεναγμε

Δημιουργός: vigiannis, Γιάννης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΚΑΗΜΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΕ

Στην πιο απάνθρωπη ποινή, να μην γελάσω μια στιγμή,
μ’ έχουν καταδικάσει.
Και εγώ, ένα ανήμερο θεριό, γονάτισα δεν αντιδρώ,
ζωή με έχεις δαμάσει.

Σε υγρή, ισόβια φυλακή, εκεί κλειδώσαν τη ψυχή,
δεν θα ζητήσω χάρη.
Κυλάει το δάκρυ μου καυτό, πνίγω την πίκρα στο λυγμό,
τα κάτω μ’ έχουν πάρει.

Καημέ μου και αναστεναγμέ, συνοδοιπόρε, αδελφέ,
μη φεύγεις, μη μ’ αφήνεις.
Όλα τα αντέχω, τα μπορώ, το Γολγοθά μου περπατώ,
στο όνομα εκείνης.

Καημέ μου και αναστεναγμέ, παλιόφιλε μου κολλητέ,
του πόνου μου παρέα.
Μη με αφήνεις μοναχό, χωρίς εκείνη δεν μπορώ,
δεν ζω χωρίς αέρα.

Με ‘κοψαν πάνω στον ανθό, δεν πρόλαβα να ονειρευτώ,
δεν πρόλαβα να ζήσω.
Αν λουλουδιάσουν οι πασχαλιές, άμα σκιρτήσουν οι καρδιές,
θα ‘ρθω να σε ζητήσω.

Με ψαλιδίσαν τα φτερά, με είχαν δεμένο στα κουπιά,
δεμένο μ’ αλυσίδα.
Παλιές εικόνες, ζωγραφιές, ανταμωθήκαμε στο χθες,
εκεί ξανά σε είδα.

Αξιαγάπητε καημέ, παλιόφιλέ μου, κολλητέ,
σπάσε την αλυσίδα,
μη ζεις χωρίς ελπίδα,
ψάξε να βρεις πατρίδα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-03-2016