~* Κατοπτρικοί νευρώνες *~

Δημιουργός: Stoforos, Νίκος Δ. Στοφόρος

Την τέχνη μετουσιώνει ο έρωτας, σ' ύλη κι αθανασία, που η πέτρα ήταν λάβα πριν κι ψύχρα τη σκληραίνει

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left][B][I]


*~* Κατοπτρικοί νευρώνες *~*
Μ' ακούμπησες ερωτικά,
φωτιά γυμνή, στα στήθια,
μου 'μείναν τα σημάδια σου
τα θεία τραύματα σου !
Η διψασμένη αχτίδα σου, αύρα θαλασσινή μου,
εαρινό τριαντάφυλλο κι' αέρινη συστάδα
τ' αγκάθια σκίζουν το κορμί,
κι ορθόνεται, ο πήχης !
Οι σκέψεις, ψάχνουν φάρμακο,
μα η φλόγα συνεχίζει, το άρωμα στο κάψιμο
σάρκα, πυρακτωμένη !
Αχνούς απ' τον ιδρώτα σου
το μαγικό φαράγγι, που λάβωσε, τ' ανήμερο,
τη δοξαστή κεραία, το τρίπτυχο αισθητήριο,
χάρη του προμαχώνα !
Μόνο η δική σου η δροσιά,
μούσα μου, βάλσαμο μου,
να σβήσει η φλόγα πυρκαγιά κι άλλη φωτιά,
ν' ανάψει.
Την τέχνη μετουσιώνει ο έρωτας,
σ' ύλη κι αθανασία, που η πέτρα ήταν λάβα πριν
κι ψύχρα τη σκληραίνει,
απ' αδρανεί ταυτόχρονα
να ξανά γίνει λάβα.
Μήπως μας σμίξει και τους δυό, να γίνουμε το "ένα"
μόνιμα πια, να μ' ακουμπάς,
να λειτουργούν οι φλέβες,
στο μέσα μέρος του μυαλού, "κατοπτρικοί νευρώνες"
να μοιρασθούν αισθήματα,
που πρέπουν της ψυχής μας.
* * Nikos D. Stoforos * *

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-04-2016