Η βροχή

Δημιουργός: !!!leou!!!, Αριστοτέλης

Και κάτι διαφορετικό για μένα... χωρίς συνοχή, χωρίς ομοιοκαταληξία... απλά...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Κάθομαι στο παράθυρο και χαζεύω την βροχή.
Τις σταγόνες στο τζάμι να συναγωνίζονται η μία την άλλη για το ποια θα πέσει πρώτη κάτω.
Βλέπω Τους περαστικούς στον δρόμο,
άλλους να τρέχουν να προφυλαχθούν από την μανία της βροχής
και άλλοι απλά να περπατούν ανέμελοι στο δρόμο κάτω απ την προστασία της ομπρέλας τους.
Κάπου εκεί είδα κι εσένα,
στην μέση του δρόμου, με μια πολύχρωμη ομπρέλα να ξεχωρίζεις ανάμεσα στο γκρίζο του καιρού.
Η βροχή έμοιαζε να μην σε αγγίζει, Ήτανε σαν να σε περιτριγύριζε η άνοιξη.
Κάνω να σε φωνάξω αλλά δεν βγαίνει φωνή.
Το στόμα ανοίγει, τα χείλια κινούνται
άλλα είναι λες και οι λέξεις δεν θέλουν να βγουν από το στόμα μου, διστάζουν.
Λες και φοβούνται κι αυτές την βροχή, η ίσως απλά να φοβούνται εσένα.
Φοβούνται να αγγίξουν το χρώμα σου.
Βλέπεις ποτέ δεν είναι σίγουρες για το τι πρέπει να σου πούνε.
Πάντα δείλιαζαν μπροστά σου.
Μπορούν να αντιμετωπίσουν οργανωμένα τον πιο μεγάλο εχθρό, με τις πιο περίτεχνες λέξεις,
με σένα όμως τρέμουν σαν μικρά παιδιά.
Ακόμη και τώρα, μετά από τόσο καιρό αυτό δεν έχει αλλάξει.
Όσο κι αν προσπαθώ, όσο κι αν το θέλω.
Θέλω να βγω έξω να σε προλάβω, όχι, πρέπει να βγω έξω να σε προλάβω.
Πριν φύγεις, πριν χαθείς στην βροχή.
Μαζεύω όση δύναμη μου έχει μείνει και τα καταφέρνω, ανοίγω την πόρτα και τρέχω,
τρέχω προς την κατεύθυνση που σε είδα να πηγαίνεις.
Φτάνω στην γωνία που σε είδα να χάνεσαι.
Εκεί που είδα να χάνεται το χρώμα σου μέσα στην μανία της βροχής.
Κοιτάω να σε βρω αλλά ο δρόμος είναι άδειος.
Σε ψάχνω παντού αλλά δεν υπάρχει κανείς.
Μονάχα η βροχή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-04-2016