Η ψύ' την ψυν όντας κι 'θελ Δημιουργός: aridaios Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
Η ψύ' την ψυν όντας κι ‘θελ
Ποντιακο ποιημα για τον γαμο.
Η ψύ' την ψυν όντας κι ‘θελ
Ποπά ντο στεφανώνεις;
Δυο μαχαίρα δίστομα
Ε συ φερτς κι ανταμώνεις!
που σημαινει
Όταν οι δυο ψυχές δεν αγαπιούνται,
Παπά πώς στεφανώνεις;
Μαχαίρια δυο δίστομα,
Φέρνεις κι ανταμώνεις!
Η συγκατάθεση των γονιών για το γάμο της κόρης τους λεγόταν λογόπαρμαν.
του ορισμού του γάμου, που έδωσε ο Ερ. Μοδεστίνος: « Γάμος εστίν ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία.»[1]
Σ'η πεθεράς ιμ την παχτσέ εφύτεψα πιπέρια θα σπάζω και τον γάιδαρο και στείλ' ατεν τ' ιντερια
Τίμα, κόρη, τον πεθερό σ', να ήσαι αγαπημένσα,
Τίμα, κόρη, τ' αντράδελφους, να ήσαι πεναιμένσσα.
Μάθαν, κόρη, την αγρυπνίαν και την κακοπειρίαν,
Αύρι' θα πας ς' σου πεθερούς, να ήσαι μαθεμένσσα.
Μακρίν σκοινίν μη δοίτε ατέν, 'ς σα ξύλα μ'απολύτ' ατέν
Η κόρ' 'ντροπαρεία εν, φορτούται όλον το όρος,
Τρανόν λαγήν' μη δοίτε ατέν, 'ς σο νερόν μη απολύτ' ατέν,
Φλωρινα.
........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
Δημιουργός: Αμελλή
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
Περπατάμε στη συνήθεια.Περπατάμε μέχρι να ακουστεί η τελεία.Το πέρας,το Πέρας,το τέλος,το Όριο,το όριο,το Τέλος να γίνει αισθητό-ως εκεί περπατάμε.Περπατάμε για να μη γίνουμε σώματα,χώματα δίχως νερό κι απειλές του Απείρου.
Δεν φρενοχτυπάμε πλέον στα σύμβολα.Περπατάμε στα πλαίσια,στα καθόλα αντιαισθητικά μας ένστικτα να γίνουμε κοινότοποι Θεοί.Δε φρενοβολούμε,δεν υπάρχουμε εντός ο ένας στον άλλον,δεν έχουμε φρένα εις των φρένων χώρο,έχουμε Τύπους και Ρύπους και Χτύπους νεκρούς,αποσυντιθέμενους,καθόλου ικανούς να παράγουν ανάταση.
Περπατάμε,εσύ δεν κοιτάς ποτέ,εγώ δε μιλώ ποτέ,κι οι δυο πάντα αναπαυόμαστε στην τάση των παραγώγων.Καμία γένεση,καμία έμπνευση,ο κόσμος όλος πεθαίνει στο κάθε βήμα-περπατάει,κι αυτός περπατάει...
Δεν τελειώνουμε,ποτέ δεν τελειώνουμε,μονάχα ελαφρώνουμε τις υποχρεώσεις των συμπάντων προς χάριν μιας παραλληλίας.Περπατάμε και δεν καλύπτουμε ποτέ την οροφή του Καλώς Τέλειου με το νέφος της ανάγκης.Γιατί ξεχάσαμε,μαζί ξεχάσαμε κι αν ένα ομοίοτροπο κοινό εξαγoράσαμε,αυτό έμελλε,μονάχα αυτό να είναι.Δεν έχουμε σκοπό,μηδέ και σώματα,ξεχάσαμε τα αρώματα στις πύλες των προκλήσεων.Και περπατάμε,μέσα στο βάθος της υποσυνείδητης μας ταραχής,πάλι περπατάμε και χρειαζόμαστε πολλά περισσότερα από όσα σαν Ψυχές αναζητάμε.
Πλέουμε στη συνήθεια.Πλέουμε ώσπου να βυθιστεί η στάχτη των ονείρων. Τα λάθη,τα Λάθη,τα σφάλματα,οι Αμαρτίες,οι αμαρτίες, τα Σφάλματα να γίνουν ευαγγέλιο ποινής-Ψυχή γαρ η αιτία.
Ξεχνάμε,κι εγώ πονάω.Περπατάμε,κι εγώ πονάω.Πλέουμε,κι εγώ πονάω.Τραγουδάμε,κι εγώ πονάω...Λαμβάνουμε φτερά και αγαπάμε διδακτικά σαν ύλη μιας αποδεδειγμένης περατότητας. Εν το γνωστό,κοινό πάντων των ανθρώπων: Θάνατος.
Πιστεύουμε,κι εγώ πονάω...
Μ'αγαπάς,κι εγώ πονάω...
Αλήθεια εσύ έχεις πεθάνει ποτέ εμπειρικά;
Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-04-2014
Eνα αγαπημενο απο μια αγαπημενη...φιλη.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-04-2016 | |