Γράμματα στην Ν. #8 Δημιουργός: Fodas-poel http://pareklinonasti.blogspot.gr/2016/04/8.html Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ειιι
Ο χρόνος είναι σχετικός, υπάρχουν λεπτά, ώρες, βράδια που κρατάνε αιώνες και ολόκληρα χρόνια που κρατάνε ή βιώνονται (ότι θες) σε δευτερόλεπτα. Ολόκληρες χρονιές που αναρωτιέσαι πως σκατά τα κατάφερες και τις ολοκλήρωσες και άλλες που φύγαν τόσο γρήγορα και σε αφήσαν απ’ την μία με απόλυτη πληρότητα, απ’ την άλλη γεμάτο αμφιβολία για το αν τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε ακόμα καλύτερα.
Αλλά ο χρόνος εκτός από σχετικός είναι δυστυχώς και υπαρκτός ντάρλινγκ, ναι ναι, η φιλοσοφία και η επιστήμη το αμφισβητούν αυτό. Καλά κάνουν, καθένας έχει τη δουλειά του, η επιστήμη αμφισβητεί την ύπαρξη του χρόνου και οι άνθρωποι αδιαμφισβήτα πεθαίνουν καθημερινά έχοντας προλάβει να ζήσουν με το ρολόι του προσδόκιμου όριου επιβίωσης να τους κυνηγάει ή να το κυνηγάνε αυτοί. Υπαρκτός ή όχι ο χρόνος αποτελεί τη νούμερο ένα αιτία θανάτου με ποσοστά που φτάνουν το 100%. Μαλακία.
Ήμασταν που λες ένα κλικ μετά το λύκειο όταν γνωριστήκαμε, τα θυμάμαι και –πιστεύω- τα θυμάσαι όλα αναλυτικά. Ωραία ήταν αν και μερικές φορές αναρωτιέμαι πως μπορούσα να ζω όπως ζούσα τότε και όχι όπως τώρα αλλά, αυτή η υπεροψία προς το παρελθόν είναι μια τέλεια συμπλήρωση της εκάστοτε εξιδανίκευσης που του κάνουμε. Το να κοιτάς τα 19 σου από την οπτική των 25 και να σηκώνεις κοροιδευτικά τους ώμους λες και τίποτα το εκπληκτικό δεν υπήρξε τότε μπροστά σε αυτά που ζεις τώρα, το να πιστεύεις ότι έχεις καταννοήσει πλήρως μια συγκεκριμένη χρονική φάση είναι αλλαζονικό. Ίσως και λίγο ρατσιστικό αλλά δεν με ενδιαφέρει να μπω σε τέτοιες προσεγγίσεις. Όσοι ξεμπερδέψαν με την εφηβεία και την μετεφηβεία τους καλό θα ήταν να δείξουν καταννόηση σε όσους τα περνάνε τώρα. Η αναπαραγωγή του πατερναλισμού που δείχνει ο 70ρης στον 40ρη, ο 40ρης σε μένα και εγώ στους πιο μικρούς με έχει κουράσει και δεν ψήνομαι να τον αναπαράγω άλλο. Ναι μερικές ηλικίες είναι πιο προβλέψιμες από άλλες, ναι οι άνθρωποι «Θα μεγαλώσουν και θα ωριμάσουν», αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα, όχι δικό μας. Δικό μας θέμα ήταν και είναι ο έρωτας, αλλά σάμπως και αυτός μοιραία δεν αγγίζεται από το πέρασμα του χρόνου; Αγγίζεται και σχεδόν ποδοπατείται μάλλον...
Η ζωή στην Αθήνα φυσικά κυλάει συναρπαστικά. Οι φίλοι μας χωρίζονταν κάποτε σε αυτούς που ήταν κολλητοί και σε άλλους που απλά αράζαμε που και που. Τώρα χωρίζονται σε ανθρώπους που σε ρίχνουν στην πρέζα και σε αυτούς που είναι σταμπαρισμένοι απ’ τους μπάτσους για μισο γραμμάριο πρέζα, σε αυτούς που πέσαν στα βαριά, σε αυτούς που πέσαν στην παγίδα να αποκηρύξουν κάθε πόλεμο ενάντια στη νηφαλιότητα και σε αυτούς που ψάχνουν να βρουν καμια δουλειά. Έχω συμπάθειες σε όλα τα στρατόπεδα όπως και ένα κομμάτι μου στο καθένα από αυτά αλλά κανένα τους δεν με έχει κερδίσει 100%. Ναι εντάξει, στην αρχή κόβεις για βδομάδες πάνω κάτω την πόλη σε αναζήτηση δουλειάς παίζοντας κρυφτούλι με μια σειρά καθάρματα: Έλληνες με “αντικειμενικές” απόψεις για το προσφυγικό, μπάτσους, υποψήφια αφεντικά, φίλους που σου λένε πόσο εύκολο είναι να κάνεις καριέρα αν το θες, φασίστες κτλπ. Ναι βέβαια είναι υπέροχα εδώ. Κι όταν κάποια στιγμή δεις πως δεν είναι ζωή αυτό το πράγμα θα μπεις στο τριπάκι τουλάχιστον να αποφύγεις μερικές αγκαρίες. Δυο ώρες στα ΜΜΜ περνάνε πιο εύκολα με 3-4 ζάναξ και είναι μαλακία να σε βλέπω στον ύπνο μου τα βράδια άρα κάντα 5. Κι αργότερα βέβαια αφού έχεις αποφασίσει πως δεν αντέχεις την καθημερινότητα όπως αυτή διαμορφώνεται μπαίνεις στο τριπάκι και για άλλα πράγματα, τι να κλάσουν οι βενζοδιαζεπίνες άμα έχεις καλούς φίλους εκεί που πρέπει.
Και με αυτά και με αυτά θα καταφέρεις να βγάλεις μερικούς μήνες χωρίς κανένας να χρειαστεί να σε ρωτήσει «Τι έχεις;» γιατί πολύ απλά δε θα φαίνεται ότι έχεις κάτι. Όλα μπορούν να είναι μια χαρά κι αν δεν μπορούν, μπορούν να μην είναι τίποτα, να είναι τελείως ουδέτερα και εσύ να παλεύεις να κρατήσεις τα βλέφαρα σου ανοιχτά από τις 2 το μεσημέρι.
Αλλά είναι ζωή κι αυτό το πράγμα τώρα; Δεν το πάω ηθικά, ούτε πολιτικά ούτε τίποτα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν είναι αντικομμουνιστική ή οτιδήποτε άλλο η πρέζα και όσοι αρχίζουν τα πολλά μπλα-μπλα όταν οι φίλοι τους έχουν στερητικά και ζητάνε ένα τάλιρο δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς. Αλλά δε μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς κι όσοι δεν παραδέχονται το πόσο θλιβερή είναι για τον ίδιο τον άνθρωπο αυτή η κατάσταση. Μαλακίες. Δεν μπορείς να τριγυρίζεις όλη μέρα με το κεφάλι σου γεμάτο σκατά και να ελπίζεις ότι όλα θα φτιάξουν. Αυτό είναι προχωρημένη μεταφυσική και τίποτα παραπάνω.
Ή μήπως μπορείς;
Εμείς οι δύο πάντως το είχαμε καταφέρει κάποτε να το κάνουμε και να φτιάξουν κιολας τα πράγματα. Ε να, αν δώσεις στον άνθρωπο λίγο χώρο και χρόνο μπορεί να σου κάνει θαύματα αλλά κανείς δε του τα δίνει έτσι τσάμπα. Αφραγκίες, ψυχολογικά κλπ και εμείς να μην καταλαβαίνουμε τίποτα. Κάθε μέρα επί μήνες μακαρόνια με φθηνό κρασί και μπύρες κι όταν δεν είχαμε για μπύρα κόβαμε απ’ τα μακαρόνια. Έτσι πάει. Να ο έρωτας έχει και τα θετικά του. Είναι μια κινητήριος δύναμη, ένα ναρκωτικό αν θες, για να τρέχεις πάνω κάτω την πόλη, φρικαρισμένος πάντα αλλά τουλάχιστον χωρίς να καταλαβαίνεις Χριστό. Κανένα πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα αν ζεις έτσι γιατί πολύ απλά το μόνο που έχει σημασία ε είναι αυτή η επαρχειώτικη, αμόρφωτη, ίσως λίγο σεξιστική αλλά αληθινή ως προς τον πυρήνα της έννοια της καψούρας.
Και φυσικά...
Και φυσικά όλα τα ωραία πράγματα τελειώνουν κάποτε.
Όλα τα ωραία πράγματα τελειώνουν κάποτε και εκεί το όλο κόνσεπτ της δυτικής αστικής κοινωνίας σου βαράει ένα γερό χαστούκι για να συνέλθεις. Δεν μπορείς πια να τρως μακαρόνια κάθε μέρα. Θα πάθεις αβιταμίνωση και θα δείχνεις άσπρος σα το πανί, ο κόσμος στην αρχή θα το βρει συμπαθητικό και μετά θα σε φοβάται. Δεν μπορείς πια να βάζεις τους φίλους σου να σου καίνε τσιγάρα στο χέρι, ο κόσμος θα τα περάσει για σημάδια από βελόνες. Δεν μπορείς να βρωμάς κρασί ή να έχεις τσιτωμένο βλέμμα συνέχεια, δε θα σε εξυπηρετούν ούτε στις δημόσιες υπηρεσίες, Δεν μπορείς να τρως όσα μακαρόνια θες κι ας είναι φθηνά. Αν παχύνεις πλέον δε φοβάσαι αν θα αρέσεις σε καμιά γκόμενα, αρχίζεις να ανησυχείς μήπως έχασες εκείνη τη δουλειά ως υπάλληλος σε βιβλιοπωλείο επειδή δεν ήσουν αρκετά εμφανίσιμος και τέτοια.
Ε ναι εντάξει, μπορεί οι σύντροφοι να παλεύουν για μια κοινωνία χαράς και απόλαυσης αλλά ένα βασικό κόνσεπτ της ωριμότητας και της ενήλικης ζωής σήμερα, στον καπιταλισμό, είναι η έλλειψη χρόνου για να νιώσεις άσχημα. Σαφώς και στα 19 μου είχα την πολυτέλεια να πετάξω ένα 6μηνο για να σκέφτομαι απλά εσένα. Τώρα δε μπορώ να το κάνω, ίσως να μη θέλω κιολας αλλά παραμένει φακτ ότι αν ζητήσω αυτό το χρόνο δε θα μου πει κανένας πλέον , όπως και δεν θα το πει σε κανέναν δικό μου άνθρωπο που είναι σε αντίστοιχη κατάσταση ότι «Εντάξει μωρέ μη στεναχωριέσαι, άραξε κανά μήνα να το σκεφτείς το πράγμα και εμείς εδώ είμαστε να σε καλύπτουμε». Η μεταπολίτευση ήταν η εποχή που έκανε τον έρωτα ένα πανηγυράκι για χαζοχαρούμενους, η εποχή μας θα τον κάνει ένα πανηγυράκι για χαζοχαρούμενους λεφτάδες. Βεβαίως και θα ξαναερωτευτώ, αλλά σίγουρα αφού βρω πρώτα σταθερή δουλειά.
Στα γράφω τα παραπάνω περισσότερο για να καταλάβεις, αν και θα το ξέρεις, το πόσο αντιφατικά είναι όλα τα πράγματα πλέον. Η ανάγκη για επαναστατικές ανατροπές συνδέεται με την ανάγκη για να βρεις επειγόντως λεφτά, η αγάπη για τα φαλάφελ και τις γάτες εμποδίζεται από το γεγονός ότι δε σου περισσεύουν ούτε 3 ευρω πλέον για ξηρά τροφή και το «Είμαι ερωτευμένος/η» αντικαθίσταται από το «Έχω άλλα πιο σημαντικά προβλήματα αυτή την περίοδο».
Φοβάμαι πως αυτή η περίοδος θα κρατήσει πολύ.
Ειλικρινά δικός σου
Φώντας.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-04-2016 | |