ο πόθος πια του ανθόνερου με δένει

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

κάνω στο μέτωπο τη πιο μικρή σχισμή
και βγαίνει ο καημός περιπολάρχης
στέκει αν στέκει τίνος είναι να μου πεί
στο μυαλό μου ακόμα πως υπάρχεις

στο πιο αδύναμο πικρό μου χέρι
αλλιώς αλλιώτικος ο χτύπος της καρδιάς
του ονείρου σου δάκρυα μούχει φέρει
μα τόσα κι αλλοτόσα της κακομοιριάς

της λήθης δεν είμαι ο άλλος παραγιός
το φώς της μέρας να με χαιρετάει
εσπερινός και μεσονύχτιος ο λυγμός
τη σκέψη μου μπερδεύοντας με πάει

αν είσαι κόρη και γοργόνα του γυαλού
γυαλός του νότου θάλασσά μου του βορρά
άκου το πόνο τον κρυφό του αδερφού
ζώ και δεν ζώ απομεινάρι στη στεριά

ερώτηση σφαγμένη ραγίζει το γυαλί
στο ρέμα αντίθετα με παρασέρνει
ποια νάναι αυτή,την κόλαση που καταργεί
ο πόθος πια του ανθόνερου με δένει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-05-2016