Το παράπονό μου

Δημιουργός: Νικηφόρος Ουρανός 38

Καλό ξημέρωμα σε όλες τις φίλες και σε όλους τους φίλους!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΟΥ
( φαντασιώσεις)

Εγώ, τραβάω του Χριστού τα Πάθη
και άσπρη μέρα δεν ξέρω τι θα πει.
Ως και οι πέτρες μ’ έχουνε πια μάθει,
πως ένα τσούρμο πίκρες έχω πιει.

Φτιαγμένος είμαι, λένε, από πέτρα
και δεν κωλώνω στη λασπονεριά.
Στα χέρια πως κρατάω μια βουκέντρα,
και πολεμώ του κόσμου τα θεριά.

Δεν παριστάνω φίλε το μαγκίτη,
μα και μαγκιά κανείς δε μου πουλά.
Κι όταν γυρνώ χαράματα στο σπίτι,
φουμάρω κάπου - κάπου και λουλά.

Εγώ, τραβάω το μονόδρομό μου
και για κριτή μου κανένα δε μπορώ.
Θανάτους πίνω για λογαριασμό μου
και με αντρίκιο βήμα προχωρώ.

Απ’ τη ζωή μου πια δεν περιμένω,
κάτι σπουδαίο και χειροπιαστό.
Σαν κυπαρίσσι νιώθω ξεραμένο
κι όπου να' ναι, στη γη θα σωριαστώ.

Ποτέ - ποτέ, διέξοδο δε βρήκα,
στα σκοτεινά τα τούνελ θα χαθώ.
Αφού, από παιδάκι μέσα μπήκα
κι από παιδάκι να’ βγω προσπαθώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. Σ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-05-2016