~* Θλιμμένη ματιά *~

Δημιουργός: Stoforos, Νίκος Δ. Στοφόρος

Ξάφνου στην απεραντοσύνη του δρόμου, αντίκρισα το βλέμμα των κύκνων, να με κοιτά, στα βάθη της καρδιάς μου, έν αστέρι, να λέει, πως είναι μόνο, στ' ουρανού, τη γωνιά και τελικά η καρδιά μου να κλαίει

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left][B][I]

. . . *~* Θλιμμένη ματιά *~*
Από της φύσης το άγνωστο ξεκίνησα
κι από πολύβουους δρόμους, περαστικός,
των μουσικών τους ήχους, τραγούδησα,
μα στη καρδιά, αισθανόμουν τυφλός.
Αγάπησα τα θλιμμένα ματοτσίνορα,
που μοιάζουν σαν τα δέντρα τα γυμνά,
σε έρημα της λησμονιάς τα πάρκα,
με χείλη στεγνωμένα και ξερά ...
Κι έδωσα ανάσα, σ' ετοιμόρροπη πολιτεία,
σε τόπο τρισκότεινο, με οδοιπόρους σκυφτούς
κι άνοιξα το δισάκι, για μιά αλληλουχία
να λάμψει ένας ήλιος, να θερμάνει ιστούς.
Φτωχούς,
άπορους και αγνώμονες, συνάντησα
κι αυτούς που διψάνε να μάθουν, τη ζωή
και πεινάνε στα σκοτεινά για λίγο φως
κι άναψα ένα καντήλι μ' αγάπης λάδι,
στη χαραυγή.
Είδα να προσμένουν, κορίτσια χλωμά,
τον ιππότη,
κι άκουσα, τ᾿όνειρο τους να τρίζει,
γοερά,
που έβλεπαν, στη φαντασία τους, την έλξη
την πρώτη
και των τρελών ανέμων τη σκόνη,
να γυρνά.
Κι αισθάνθηκα σαν καράβι που φεύγει,
σε άγνωστο ταξίδι, σ' ωκεανό
και δεν γνωρίζει, αν και πότε, θα γυρίσει πίσω,
σ' αγαπημένη στεριά, να δέσει σε κάβο,
με λαχτάρας καιρό.
Ξάφνου στην απεραντοσύνη του δρόμου,
αντίκρισα το βλέμμα των κύκνων,
να με κοιτά,
στα βάθη της καρδιάς μου, έν αστέρι,
να λέει,
πως είναι μόνο, στ' ουρανού,
τη γωνιά
και τελικά η καρδιά μου να κλαίει.
Μάτια διαπεραστικά, άναρχα, με κοιτούσαν,
σαν τις ωραίες γυναίκες,
που κοιτούν μακριά,
και λάτρεψα, τη γλώσσα που μιλούσαν,
γιατί μοιάζει μ᾿ εμένα, η θλιμμένη ματιά.
. . . . . * * Nikos D. Stoforos * *

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-05-2016