Περί αστρονομίας

Δημιουργός: Άηχος, Δημήτρης

Από τις "Θετικές σκέψεις"

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο έρως πάντα ξεκινά…. σαν νέφος αερίων,
με πλάνα βλεφαρίσματα και πύρινες ματιές
γίνεται φλόγα, πυρκαγιά, από απλό πυρείον
κι ένα πυκνό νεφέλωμα, στου νου τις εσχατιές

Κατόπιν άστρο λαμπερό που αποκτά πυρήνα
και δένει, σαν με σύντηξη, των δύο τις καρδιές
ύστερα γίγας ερυθρός και κοσμική σειρήνα
κι εμείς αστέρες δίδυμοι σε ξάστερες βραδιές

Κι όπως το σύμπαν στον καιρό, ατέρμονα γερνάει,
και οι αστέρες γίνονται…. υπερκαινοφανείς
οι εραστές την λάμψη τους την χάνουν, και γυρνάει,
να καταλήγουν αστραπές, μιας νύχτας σκοτεινής

Κομητικές διαδρομές, εξάρσεις και εκρήξεις
με φάσεις που αλλάζουνε σαν τις πλανητικές
των εραστών διχάζονται, οι των πυρήνων τήξεις
και οι κινήσεις φαίνονται ψευδώς συνοδικές

Νάνοι λευκοί, διάττοντες, κι αστέρες νετρονίων
και εν ολίγοις δηλαδή, πτώματα αστρικά,
οι εραστές αναζητούν την θραύση των ορίων
και μαύρες τρύπες τους ρουφούν, σχεδόν θεατρικά

Μοιάζει λοιπόν ο έρωτας, μ’ αλήτη γαλαξία
που σεργιανά στα έγκατα της αστρονομικής
του σύμπαντος ακολουθών, την τόση αταξία
στην θεωρία χώρεσε… της αστροφυσικής.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-06-2016