Καλοκαίρια που σβήνουν

Δημιουργός: anthrakoryxos

Μα εγώ θα βγώ στου ονείρου τα μπαλκόνια/ Για να ιδώ σκυμμένο στον πηλό/ Καράβια να κεντάς και χελιδόνια

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I][color=black][font=georgia]
Ξαποσταίνει η μέρα στα μάτια σου
Κι εγώ κρύβομαι να μη με δεις
Να μετρώ τα σπασμένα κομμάτια σου
Μιας παλιάς που δεν κλείνει πληγής

Καλοκαίρια που σβήνουν κι ανθίζουν
Στην ηχώ ενός ήλιου που κλαίει
Στους παλιούς μου βυθούς με γυρίζουν
Κι όλο λέω η μοίρα μου φταίει

Τη μοναξιά αντέχω, σηκώνω τη σιωπή
Γλάρος πηγαίνω, κύμα επιστρέφω
Χάρτης σκισμένος και φυλακή
Τ’ αύριο χαμένο το τώρα στέρφο

Παρελθόν μου σκισμένο εισητήριο
Τα μελλούμενα άγνωστη λέξη
Κι όλο ψάχνω να πάρω εξιτήριο
Απο μια σκουριασμένη μου σκέψη

Στο χαγιάτι ενός τόπου ξεχάστηκα
Που οι αλήθειες το χρόνο ορίζουν
Κι έναν ήλιο που κλαίει μοιράστηκα
Καλοκαίρια που σβήνουν κι ανθίζουν

[/B][/align]
[/color][/font][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-06-2016