Στην οδό πουθενά

Δημιουργός: Νικηφόρος Ουρανός 38

Καλό ξημέρωμα σε όλες τις φίλες και σε όλους τους φίλους!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΠΟΥΘΕΝΑ

Ψάχνω να βρω στο λυκαυγές, χρυσάφια και ασήμια,
για να σκεπάσω τις πληγές, στου κόσμου την ασχήμια.
Μα η πυξίδα μου γερνά και τίποτα δε βλέπει,
πως να μη ζω στο πουθενά, πως να ’μαι καθώς πρέπει.

Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, κοιτάζω μου τριγύρω,
χέρι ζητώ να κρατηθώ, προσκέφαλο να γείρω.
Μα η χαρά με προσπερνά, σα να με κοροϊδεύει
και τριγυρνώ στο πουθενά, στης μοναξιάς τη χλεύη.
---------------
Στην οδό πουθενά και στον αριθμό μηδέν,
εκεί μένω και πεθαίνω.
Στην οδό πουθενά και στον αριθμό μηδέν,
θα με βρείτε αν με χρειαστείτε.
----------------
Ψάχνω να βρω στη συννεφιά, μορφές ελπιδοφόρες,
να μου κρατάνε συντροφιά, στις δύσκολές μου ώρες.
Μα η καρδιά μου αρχινά, του Χάρου μοιρολόγι,
πως να μη ζω στο πουθενά, χίλιοι υπάρχουν λόγοι.

Στα σταυροδρόμια της ζωής, τα βήματά μου σέρνω
και πίστεψέ με να χαρείς, πως λάθος δρόμους παίρνω.
Όλα μου γύρω σκοτεινά, συντρίμμια και ρημάδια
κι αναζητώ στο πουθενά, του λυτρωμού σημάδια.
---------------
Στην οδό πουθενά και στον αριθμό μηδέν,
εκεί μένω και πεθαίνω.
Στην οδό πουθενά και στον αριθμό μηδέν,
θα με βρείτε αν με χρειαστείτε.
---------------
Ψάχνω του Μάη τις αυλές, να μπω να ξαποστάσω
και μιας ζωής τις προσβολές, για πάντα να ξεχάσω.
Μα η καρδούλα μου πονά και με γυρίζει πίσω,
στο χάος και στο πουθενά, ώσπου να ξεψυχήσω.

Έτσι κυλάει η ζωή, χωρίς καμιά ελπίδα,
από βραδύς ως το πρωί, σε μαύρη καταιγίδα.
Εκεί που ούτε ο Θεός, ποτέ του δεν κοιτάζει
κι αργοπεθαίνω μοναχός, στης λησμονιάς τ’ αγιάζι.
--------------
Στην οδό πουθενά και στον αριθμό μηδέν,
εκεί μένω και πεθαίνω.
Στην οδό πουθενά και στον αριθμό μηδέν,
θα με βρείτε αν με χρειαστείτε.

Γιώργος Δ. Σ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-06-2016