Οι δύο μου εαυτοί

Δημιουργός: gouvi, Νικόλαος Γoυβίτσας

Η εσωτερική διαμάχη πριν το "μεγάλο" βήμα....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καθώς χαράζει η ροδαυγή,
την στράτα παίρνω π ' οδηγεί
και φέρνει στ'ακρογιάλι.

Η σκέψη μου που ακροβατεί,
μέσα στα πρέπει και στα μή
ζαλίζει το κεφάλι.

Ο ένας μου ο εαυτός,
που είναι τάχα" ο λογικός ",
-Πρόσεχε..λέει.. την χάνεις.

Κι ο άλλος μου λέει, " ο τρελός ",
καθώς τον πνίγει ο εγωισμός:
- Σιγά να μην πεθάνεις...

- Δικό της νά ' ναι το φιλί,
αφού την αγαπάς πολύ..
Ο πρώτος μου φωνάζει.

- Μιά νέα μέρα ξεκινά.
Βρές το σε άλλη αγκαλιά..
Ο δεύτερος προστάζει.

- Αν θα την χάσεις, θα χαθείς.
Σ ' άγνωστα μέρη θα βρεθείς
και θα γνωρίσεις πόνο..

- Μα τί ' ναι τώρα αυτά που λές;
Σιγά μην κάθεσαι να κλαίς.
Θα βρείς εσύ τον δρόμο..

- Αφού γι αυτήν καρδιοχτυπάς,
γι αυτήν τα βράδια ξενυχτάς,
τώρα τι πας να κάνεις;

- Βρε..άλλες είκοσι θα βρείς..
Μόνο μ'αυτήν θα πορευτείς;
Θέλεις να με τρελάνεις;

Κι ενώ οι δυό μου εαυτοί,
λογομαχούν μ'επιμονή,
στα ξαφνικά αδερφώνουν.

Δυό λόγια λένε στα κρυφά,
θυμούνται χάδια και φιλιά
και παύουν να μαλώνουν.

Γίνονται ένας και οι δυό.
- Φύγε μου λένε από δώ.
Τρέξε να την προφτάσεις.

Προτού να είναι πιά αργά,
αλλού χαρίσει την καρδιά
και το μυαλό σου χάσεις.

Τράβα όσο γρήγορα μπορείς
τον έρωτά της να χαρείς.
Στα χάδια της αφήσου..

Τα δυό της χέρια φίλησε
και την ζωή της ζήτησε
να μοιραστεί μαζί σου.

Και σαν εκείνη το δεχτεί,
στην εκκλησιά ένα κερί
πήγαινε να ανάψεις.

Και παρακάλα την " Κυρά ",
μες την δική της αγκαλιά,
να ζήσεις...να γεράσεις....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-06-2016