Ο φάρος

Δημιουργός: Evita[Iris], εVα

Το ποίημα στηρίζεται σε μια παρομοίωση.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέρα και νύχτα είναι εκεί
Με αξία σταθερή
Ο φάρος στον ωκεανό
Γυναίκα μπροστά απ' το γκρεμό

Τα πλοία ξεπροβοδίζει
Και τις πορείες τους φωτίζει
Μην τύχει και χάσουνε κάθε βήμα
Ένα μωρό κλαίει σ' αυτό το ποίημα

Έτσι κι εγώ περίμενα όλα αυτά τα χρόνια
Σαν την Πηνελόπη τον Οδυσσέα απ' τα ξένα
Και τώρα απόμεινα σαν φάρος
Να χαϊδεύω σεντόνια ξεχασμένα

Οι άνθρωποι πάντα ξεχνούν αυτούς που τους βοηθάνε
Και δεν τους αφήνουν να πονούν, ζωή να μαρτυράνε
Έτσι το φάρο τούτο εδώ κανείς δεν φροντίζει
Σαν κάτι το σημαντικό κανείς δεν τον υπολογίζει

Τα πλοία πάνε και έρχονται σαν άδικες αγάπες
Ο φάρος ερωτεύεται όλους αυτούς τους ναύτες
Που τρυφερά τον χαιρετούν, μέσα τους τον ευγνωμονούν
Μα πότε πίσω δεν γυρίζουν τι απέμεινε να δουν

Αυτό το ποίημα γράφτηκε για σας που θέλουν να δούνε
Πώς είναι να αγαπάς και να σε αγαπούνε
Πώς είναι να νοιάζεσαι και να προστατεύεις
Αυτούς που αγαπάς να πάψεις να παιδεύεις

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-06-2006