Αρμύρα αράζω

Δημιουργός: MARGARITA

Καλησπέρα φιλαράκια...σήμερα οι άνθρωποι σκιαγραφούνται χωρίς την θέληση τους και χωρίς να τους ξέρουν...εμένα μ΄αρέσει να με ζωγραφίζω....φιλιά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αρμύρα αράζω

Πετάω πάνω από τρεχαντήρι κι ο κυνηγός
που ΄χει τιμόνι με λαβώνει, πέφτω στη θάλασσα
και γίνομαι δελφίνι μα μία σμέρνα εκεί σιμά
την καταπίνει, κοιτώ τον ήλιο και δακρύζω
κάστρο στην άμμο μου χαρίζω, γίνομαι μάννα
και κρύβω τα αυγά μα τα σκοτώνουνε
για αστείο τα παιδιά, μαυροφοριέμαι
και ουρλιάζω φωτιές ανάβω και στενάζω,
ψάχνω φεγγάρι να κοιμηθώ μα στάζει αίμα
αντί για φως. Αρμύρα αράζω στο βουνό,
βγαίνει ανθός μες το νερό, βροχή δροσίζω
τις αλυσίδες μου τροχίζω, λυγίζω, σπάω
και πεθαίνω, λουλούδι σπάνιο γεννιέμαι,
ανοίγω πόρτες και ξεθάβω χαμόγελα
που είναι κρυμμένα, φτιάχνω ορίζοντες
να πιάνει το άπειρο το βλέμμα,
να αντικρίζει ομορφιά μες την ασχήμια
καρδιάς φυλακισμένης ερμητικά.
Γίνομαι φάρος σινιάλο κάμω φορές τρεις,
δεν χαραμίζω, δεν ξεπουλώ το ψες,
το σήμερα πάντα θα τελειώνει,
ας είναι το αύριο να μην πληγώνει.
Μα κι αν έτσι έρθει δεν θα ορίζει
ούτε τα «όλα» μέσα στο τίποτα που με αγγίζει.
Θεοί ανάσες μου δεν θα κουρσέψουν,
τα χρώματα μου δεν θα τα ζέψουν
στο μαύρο άλογο το άφτερο τους.
Τα όνειρα μου έχουν φτερά και θα πετάξουν….
πριν τα γκριζάρουν και τα θάψουν.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-06-2006