~* Στη Δήλο τη χρυσή *~

Δημιουργός: Stoforos, Νίκος Δ. Στοφόρος

Κόκκινη στάζει η βροχή, φεγγάρι μου ο πόνος, έκανες την ορφάνια, ουσία και καημό, ψυχρός, μικρός ο κόσμος και της απελπισίας μου, την έλλειψη βουνό

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left][B][I]

. . *~* Στη Δήλο τη χρυσή *~*
Πολυαγαπημένε μου και σεβαστέ μου Πατέρα
σου γράφω μερικές γραμμές, φορτισμένος !
Μικρέ μου αναβάτη, πέταξες ψηλά
καρδιάς πνοή εχάθει, σε σύννεφα πυκνά
το σκήπτρο της αγάπης που έχεις στη ψυχή
είναι η εξουσία, του σύμπαντος ευχή.
Άνθρωποι λεν και κραίνουν, πως το 'θελε Ο Θεός
μα ποιος Θεός δεν ξέρουν, διάλογος κενός ...
"Υπάρχει κάποια δύναμη πάνω απ' Τον Θεό
δημιουργίας σκέψη, ποίησης σ' ορατό,
μα και της φαντασίας, αόρατα αισθητό".
"Δημιουργός των πάντων, όλου του σύμπαντος
υδρόγειων σωμάτων, ζωής το κύτταρον".
Λόγοι της επιστήμης, εξέλιξη του Νου
σύμπλευση αισθημάτων, κοινωνικού ιστού
η μόνη προϋπόθεση, της γνώσης του θνητού.
Το κτήνος του ανθρώπου, είναι εγωισμός
νομίζοντας αθάνατος, του σχήματος μικρός.
Έντονα τα αισθήματα,
νιώθω πως με τυλίγουν, την όραση μου κρύβουν
να δω τον ουρανό.
Κόκκινη στάζει η βροχή, φεγγάρι μου ο πόνος,
έκανες την ορφάνια, ουσία και καημό
ψυχρός, μικρός ο κόσμος
και της απελπισίας μου, την έλλειψη βουνό.
Την απουσία βρήκα, για μόνη συντροφιά μου,
άυλη στη σκέψη και ύλη, με σάρκα και οστά
κι ορθώνω το ανάστημα, στην άδικη μου δίκη
κόβοντας αλυσίδες και βγάζοντας καρφιά ...
Τώρα γυρνούν οι μέρες, των δρόμων σχήματα
στρατεύονται τ' αστέρια, λύπης οχήματα,
πλησίασα τον ήλιο, σε κοίμησης στενό
κι αντίκρισα με δάκρυ, το πέπλο του καυτό
μου καίγονται τα σπλάχνα, κραύγασα ~ φώναξα
δεν είμαι μοιρολάτρης, στη ματαιότητα ...
Απόγονοι και γόνοι, αρχαίου μας Θεού
φοβήθηκαν κι πόνοι, αυτού του στοχασμού,
π' αναγεννά το πνεύμα, "στη Δήλο τη χρυσή"
του ταπεινού μαγεία κι άχραντη προσευχή !
. . . * * Nikos D. Stoforos * *

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-08-2016