Μοναξιά - Μέρος Ιv

Δημιουργός: MaryVeg, Mary Loukιsa

«Από όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά, πειράζει να εξαιρέσουμε την Μοναξιά;» Ντίνος Χριστιανόπουλος, 1931, Ποιητής

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν ξέρει από στέκια η Μοναξιά.
Βολεύει το τομάρι της παντού, και ξαμολιέται από το ίδιο πάντοτε σημείο. Τα μάτια μας.
Τρυπώνει σε μπουκάλια άδεια από αλκοόλ, και σε τασάκια ξέχειλα από γόπες.
Γεμίζει σύριγγες κι αδειάζει καρτέλες.
Φορτώνει σκουπίδια το στομάχι της και τα ξερνά κρυφά, όταν κοιμούνται όλοι.
Ξεχνά να σηκωθεί απ το κρεβάτι. Αναπαράγει την συνήθεια, ξεχνώντας την συνέχεια.
Ανασταίνει ψέματα και θάβει αλήθειες, εκεί…
Σ εκείνο το κολόσπιτο που μύριζε χνώτα σιχαμένων ανθρώπων και αποστείρωση.
Πίσω απ την κλειδωμένη πόρτα, όλα επιτρέπονται.
Κι όταν θα ρθει η ώρα να ξεμυτίσει,
θα ναι ντυμένη μ ανάρμοστες συμπεριφορές και ανεπίτρεπτα έθη.
Τι να πρωτοθυμάται, άραγε, κάμποσα χρόνια αργότερα; Αυτή ζει στο εδώ, κι όχι στο έπειτα.
Και σεργιανά από τον θάνατο στον θάνατο,
ξυπόλητη, στ αγκαθωτά περβόλια της μιζέριας και της αποστέρησης.
Καμιά φορά, στην επαιτεία, θα την δεις να σου γυρεύει κέρματα, να φτιάξει κεφάλι.
Άλλοτε καλοντυμένη, σ ακριβά ταγιέρ, θα παίρνει σβάρνα τις συνεδρίες με τους ειδήμονες,
γυρεύοντας το φάρμακο της κανονικότητας.
Ακούς; Κι αυτή ακούει… Μα εσύ εισπνέεις καυσαέριο, κι αυτή εκπνέει θάνατο.
Καθηλωμένη σ ένα τρύπιο συκώτι, παρούσα την στιγμή της αναρρόφησης,
χαραγμένη στην ετικέτα κάποιου σκευάσματος τύπου Λεξοτανίλ. Κατάλαβες;
Οροθετική στην θλίψη και την εξάρτηση. Χαμένη στην πραγματικότητα της νοθείας.
Άλλοτε πάλι, μαθητούδι, η Μοναξιά, που μόλις αποφοίτησε.
Και θα την δεις τότε, να κρατά περήφανα, σφικτά στο χέρι το πτυχίο της απεξάρτησης,
χαμογελώντας με σφραγισμένο στόμα, μην και φανούν τα σαπισμένα δόντια της.
Άλλοτε αντί να βγει απ το «σχολείο», βγαίνει απλά για «καθαρό αέρα».
Κρεμιέται από φωτιστικά ή πέφτει από ταράτσες.
Δεν χάνει τον χρόνο της η Μοναξιά.
Μετεμψυχώνεται αμέσως στην επόμενη πιο τραγική εικόνα.
 

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-08-2016