Του Μίνωα τα παλάτια

Δημιουργός: evili68, Λιάκου Εύη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αθάνατη μικρή ερωμένη
σε ποιο λιμάνι σ’ έχω αφήσει
άραγε τι σε περιμένει
όταν ο γίγαντας ξυπνήσει;

Τα λόγια κόκαλα τσακίζουν
που μου ‘χες πει στη Βαρκελώνη
κι όσο τις σκέψεις μου ξεσκίζουν
τόσο η μορφή σου με στοιχειώνει.

Σε μαύρες θάλασσες με πάνε
που βασανίζονται απ’ την πείνα
κι όταν δεν έχουν τι να φάνε
με λύσσα τρων τη λαμαρίνα.

Στ’ άπειρο στρώνω και κοιμάμαι
φτιαγμένο από γαλάζια πέτρα
μα όταν τα μάτια σου θυμάμαι
κύμα σηκώνεται δυο μέτρα.

Σκορπάει ο αέρας ότι βρίσκει
χορεύει στων ορίων την άκρη
αιώνια δίψα ν’ αφυπνίσει
κλέβει του χάροντα το δάκρυ.

Σεντόνι η θάλασσα απλωμένη
κρύβει τη γύμνια της ψυχής μου
ναυάγιο άγριο περιμένει.
Βουλιάζει ο κόσμος ή η φωνή μου;

Ψυχές γεμάτο μες στ’ αμπάρι
κι όταν η θάλασσα ξυπνήσει
διαλέγει ο χάροντας να πάρει
πείνα ακόρεστη να σβήσει.

Λυσσάει η θάλασσα και μας ξερνάει
σπάει λαμαρίνες και κατάρτια
ξυστά απ’ το μάτι μου περνάει.
Βλέπω του Μίνωα τα παλάτια?

Τώρα που ο Κύκλωπας κοιμάται
κι ανθρώπων λόγια δεν θυμάται
δεν ξέρω τι με περιμένει.
Κράτα τη σκύλα σου δεμένη
να μπω στης Χάρυβδης το στόμα
να ξαποστάσω λίγο ακόμα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-09-2016