~* Πέτρωσε τ' αστέρι *~

Δημιουργός: Stoforos, Νίκος Δ. Στοφόρος

Στη μνήμη πάντα ζωντανός, τρανό μου παλικάρι, που 'σουν αγάπης αρωγός και ζήλεψε το γιόμα, της μέρας ξόμπλια αιχμηρά, δήμιος με νυστέρια, να κλαίει η μάνα τον αετό, στη δίνη των ανέμων

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left][B][I]


. . *~* Πέτρωσε τ' αστέρι *~*
Προτίμησα τη σιωπή, π' οργώνει τη καρδιά μου
με τ' άροτρο τη χαραυγή, οι θύμησες με κράζουν
και πάλι ολόρθος στέκομαι, σβηστό μου καντηλάκι
να σε ποτίσω δάκρυα, του πόνου μου λαδάκι,
π' ανάβω στο συχνόκοντο, στης ερημιάς το δέντρο,
με μαύρα φύλλα απ' τ' άδικο,
που κούρνιασα στη ρίζα,
να σε κρατήσω αγκαλιά, στου χάρου το φαράγγι
που ξέφτισε τη πίστη μου κι έχασα την ελπίδα
σαν το γεράκι τ' άναρχο, που "δεν" τα λογαριάζει
στης προσευχής το θρόισμα,
που σχίζει καταιγίδα.
Στη μνήμη πάντα ζωντανός, τρανό μου παλικάρι,
που 'σουν αγάπης αρωγός
και ζήλεψε το γιόμα,
της μέρας ξόμπλια αιχμηρά,
δήμιος με νυστέρια,
να κλαίει η μάνα τον αετό, στη δίνη των ανέμων,
όπου δακρύζει τ' άγαλμα και "πέτρωσε τ' αστέρι"
στης φρίκης το τρεμούλιασμα,
στων λογισμών, τον θρήνο
απ' τ' άψυχου το παγερό, πατρόνα των αιώνων
κι άνοιξε η Γη την αγκαλιά και σχίστηκε ο βράχος
να δώσει μάρμαρα λευκά, που βλέπει η πέρα χώρα.
. . . * * Nikos D. Stoforos * *

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-09-2016