Σήμερα το φεγγάρι

Δημιουργός: Πάρης Ελένανθος

24/11/2015

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σηκώνοντας τα μάτια κατά τύχη στον ουρανό ·
όχι ακριβώς · επίτηδες ήθελα να μάθω πόσο
γεμάτο είναι το φεγγάρι γιατί
το θέλω τ'αλάτι μου.

Βλέπω το γεμάτο -ολόγιωμο,σ'άπταιστα κλαψουριστικά-
φεγγάρι,όμως δεν είναι όπως συνήθως.
Γύρω του σχηματίζεται ένας μεγάλος -μου φαίνεται- κύκλος
απ'το φως του,σαν φρουρός,
κρατά μακριά σύννεφα κι άστρα,
είναι στο χρώμα του καθαρού νυχτερινού ουρανού
με μόνο λεκέ αυτό το γνωστό άσπρο ασημί.
Στο κέντρο του,ακριβώς.

Το κοιτάω σα μικρό παιδί
κι ας έχω ξεχάσει να κοιτάζω έτσι.
Μεγάλωσα,σκλήρυνα,μπορεί και τα δύο.
Κάπως πρέπει να ξεχνάμε και
ν'αφήνουμε πίσω,άλλωστε.
Ή έστω να προσπαθούμε.

Μα δεν είναι πίσω.Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Θα είναι,όπως όλες,εν ευθέτω χρόνω.
Σε κάποια χρονική στιγμή,εν πάσει περιπτώσει.

Και μ'αυτόν τον τρόπο,
όχι πλέον σα μικρό παιδί,
μα σαν ηλίθιος μεγάλος
βλέπω να ζωντανεύουν εικόνες
στην περιφέρεια του κύκλου.
Δεν ξέρω αν θα'ταν για καλύτερο
να είναι μια τυχαία μείξη
των καλών και των κακών μας στιγμών
αντί γι'αυτό που πραγματικά ήταν,
οι σκέψεις κι οι πράξεις μας
που χώρισαν αντί να ενώσουν
τα αισθήματά μας·
ξέρεις ποια,να μη στα ξαναλέω.
Μα αφού επιμένεις,ναι,
αυτά που είχαμε ο ένας για τον άλλον.
Και χάθηκαν,μπουκάλι στον ωκεανό,
απ'το συναισθηματικό αυτισμό μου
και το μπερδεμένο γυναικείο σου εγώ.

Χρόνος υπήρχε,ναι · όλα σώζονταν
αν ήμασταν ικανοί.
Εσύ σώθηκες στην αγκαλιά του,μετά από κάποιους μήνες.
Αν νιώθεις ή απλά βρήκες καταφύγιο
δε σου κρύβω,είναι κάτι π'ακόμα
αγοράζει τον ύπνο μου
σε ποσότητες όχι συνήθεις για τις ανάγκες ενός νοικοκυριού.
Εγώ βρήκα σ'ικανές ποσότητες αλκοόλ,
ποιοτικού πάντα.
Οι εκλεπτυσμένες ιδιαιτερότητες σαν αυτή
ήταν απ'αυτά π'αγάπησες σ'εμένα.

Φτάνω ασυνείδητα στα σύνορα,πλησιάζει το δάκρυ.
Τραβώ το βλέμμα μου από ψηλά
όμως το στρέφω μέσα μου,
και στη φαντασίωση
τη χιλιοπαιγμένη ·

Αυτή που ένα μεθυσμένο σαββατόβραδο
-ή και παρασκευόβραδο,τότε είν'υψηλές οι πιθανότητες-
σ'αυτά τα κοινά τριακόσια,μπορεί κι άλλα τόσα,
μέτρα του δρόμου για το σπίτι του καθενός μας
σε πετυχαίνω,κατακόκκινη όπως πάντα.
Κι εσύ έχεις να μου πεις κάτι παραπάνω
από γαρνιτούρες και καληνύχτες.
Κι εγώ δεν έχω στα μάτια μου
κουρτίνες μπροστά απ'αυτά που νιώθω.

Παύση.
Σήμερα ήταν αυτό το παράξενο φεγγάρι,
αύριο θα'ναι κάτι άλλο
μεθαύριο θα'ναι κάτι άλλο διαφορετικό,
σε κάποιο άλλο τυχαίο αύριο θα'ναι κάτι άλλο ακόμα πιο διαφορετικό.

Οι πόθοι θα είναι ευσεβείς,μικρομέγαλοι κι ίδιοι.
Και θα συνεχίσουν να κυνηγάνε
αυτό τ'αμάξι της αφέντρας τους που επιταχύνει.
Και το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο φρένο,ρε γαμώτο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-09-2016