Βιντσέντζο Μπελλίνι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Βιντσέντζο Μπελλίνι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Βιντσέντζο Μπελλίνι</b><p>Δημιουργός: daponte, <i>Σταύρος</i><p><i> ο μάγος του μπελκάντο που έγραψε την περίφημη "Νόρμα"</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[B]Ο Βιντσέντζο Μπελλίνι ή Βικέντιος Μπελλίνι (ιταλ.: Vincenzo Salvatore Carmelo Francesco Bellini, 3 Νοεμβρίου 1801 - 23 Σεπτεμβρίου 1835) ήταν Ιταλός συνθέτης από την Κατάνια της Σικελίας. Το πλήρες όνομά του ήταν Βιντσέντζο Σαλβατόρε Καρμέλο Φραντσέσκο Μπελλίνι. [/B]<br />
<br />
Σπούδασε μουσική στο Ωδείο της Νεάπολης, υπό τον Νικολό Τσινγκαρέλλι (Nicolò Zingarelli), και από πολύ νωρίς, πριν περατώσει τις σπουδές του, άρχισε να συνθέτει με μεγάλη επιτυχία.<br />
Σύντομα αφιερώθηκε κυρίως στη σύνθεση οπερών που σημείωναν ολοένα αυξανόμενη επιτυχία χάρη στο μελωδικό τους πλούτο.<br />
<br />
Οι κορωνίδες της οπερατικής του δημιουργίας ήταν τα μελοδράματα: "Υπνοβάτις", "Πουριτανοί" και " Νόρμα".<br />
<br />
Η πιο γνωστή όπερα του Μπελλίνι είναι, αναμφίβολα, η "Νόρμα" της οποίας τον πρωταγωνιστικό ρόλο ερμήνευσε υποδειγματικά η Μαρία Κάλλας.<br />
Στις 24 Αυγούστου του 1960, η Μαρία Κάλλας ερμήνευσε στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου τη Νόρμα του Βιντσέντζο Μπελίνι, έργο το οποίο η ίδια είχε ζητήσει για την πρώτη της εμφάνιση στο αρχαίο θέατρο. Δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να ξαναζήσει το δράμα και το πάθος της ηρωίδας. Τη στιγμή που τραγουδούσε την άρια "Casta Diva"(=Αγνή Θεά) αφέθηκαν στην ορχήστρα δύο λευκά περιστέρια, προκαλώντας θύελλα χειροκροτημάτων. Στο τέλος, ο ενθουσιασμός του κοινού ήταν τόσο μεγάλος που κάλεσαν την Κάλλας 10 φορές στη σκηνή. Τα σκηνικά, στην ιστορική αυτή παράσταση, υπέγραψε ο Γιάννης Τσαρούχης, τα κοστούμια φιλοτέχνησε ο Αντώνης Φωκάς και η σκηνοθεσία ήταν του Αλέξη Μινωτή. Τη σύμπραξη της Μαρίας Κάλλας με την Εθνική Λυρική Σκηνή διήθυνε από το πόντιουμ ο Τούλιο Σεραφίν.<br />
<br />
[B]Η Νόρμα του Μπελίνι είναι πρωθιέρεια και μητέρα, εγκαταλειμμένη ερωμένη και εκδικητική αντίπαλος. Το τέλος της φαντάζει αναπόφευκτο, καρπός ενδόμυχων συναισθηματικών συγκρούσεων που οφείλονται στο ασυμβίβαστο των όρκων, του καθήκοντος και του απελπισμένου έρωτά της. Ο θάνατός της συνιστά λιγότερο αυτοτιμωρία και περισσότερο καθαρτήρια λύση συγκρούσεων, που, διαφορετικά, θα έμεναν άλυτες. Το φινάλε αποτελεί μία από τις συγκλονιστικότερες οπερατικές σκηνές, δομημένη γύρω από έξοχη μελωδία.  [/B]<br />
<br />
<br />
Η μουσική του Σικελού συνθέτη , η ατμόσφαιρα των έργων του, ιδιαίτερα η μουσική και η ατμόσφαιρα της οπερας La Sonnambula, είναι όπως και η εικόνα του. Τίποτα δεν βαραίνει αυτό το πορτραίτο, κανένα σύμβολο της ιστορίας, καμιά ρητορική διεκδίκηση, καμιά στάση κοινωνικού ή εθνικού υπαινιγμού, όπως θα συμβεί αργότερα με τα πορτραίτα του Verdi. Μόνο η μορφή κυριαρχεί, μία μορφή σχεδόν βυρωνική, που αν διεκδικεί κάτι, αυτό είναι ο χρόνος και το συναίσθημα, στην πιο φυσική έκφρασή του. Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η προσέγγιση του Bellini από τους συγχρόνους του, είτε αυτοί ήταν φίλοι του-όπως τα μέλη των οικογενειών Turina και Cantú, είτε θαυμαστές του σαν τον ποιητή Heinrich Heine, αλλά και η προσέγγιση από τους μεταγενέστερους, από τον Wagner ας πούμε («Η μουσική του Bellini βγαίνει μέσα από την καρδιά») , ως την δική μας εποχή, γίνεται μέσα από τους όρους της ποίησης, της μελωδικής φυσικότητας, της αθωότητας και του συναισθήματος.<br />
<br />
 Όταν ο Bellini πέθανε το 1835 στην Γαλλία, οι νεκρολογίες και οι κριτικές ήταν γεμάτες από φράσεις που σήμερα μοιάζουν στερεότυπες: «ελεγειακός και τρυφερός συνθέτης», «δημιουργός αργόσυρτων και περιπαθών φράσεων», «βαθειά αισθαντικός», «μελαγχολική χάρη». <br />
<br />
Τριάντα χρόνια μετά, το 1863, ο εκδότης Leon Escudier συνόψισε σε μια φράση τα βυρωνικά χαρακτηριστικά του Bellini, μια φράση που θα μπορούσε να υπομνηματίσει αυτό το πορτραίτο, να αποτελέσει την λεζάντα του: « ξανθός σαν τα καλαμποκοχώραφα, γλυκός σαν άγγελος, νέος σαν χνούδι, μελαγχολικός σαν το ηλιοβασίλεμα. Είχε στην ψυχή του κάτι από τον Pergolesi και τον Mozart». (Ο Pergolesi πέθανε 26 ετών, ο Mozart 35).<br />
<br />
Ο Μπελλίνι πέθανε σε ηλικία 34 ετών. Στη γενέτειρά του υπάρχει σπουδαίος μαρμάρινος ανδριάντας του.<br />
<br />
https://youtu.be/TYl8GRJGnBY<br />
https://youtu.be/tg6avnq-b-k<br />
https://youtu.be/hEMzpE34Gtw<br />
https://youtu.be/29vFWLKJOx4<br />
https://youtu.be/_hU1nr7KnaE<br />
https://youtu.be/7egCC9H6FUo<br />
https://youtu.be/XaenHON8upw<br />
https://youtu.be/s__RtL0ZdJ0<br />
https://youtu.be/2cnLTQKMBso<br />
https://youtu.be/-tJ3sJfXef4<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-09-2016</td><td valign=top></td></table><br />