οργή σε βλέμμα νιότης

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

καλησπέρα..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Την είδε πάλι χθες το βράδυ
ουρανό ν' ανασαίνει
και με σβησμένα μάτια
ν' απαγγέλλει τα λόγια της:

« Ήταν το κύμα που σου μίλησε`
δεν ήμουν εγώ.
Είναι το άγουρο κοχύλι σφηνωμένο στη μνήμη σου
που δε σ' αφήνει να δεις.
Είναι η τυφλή νότα που ήχους παράταιρους σελαγεί
σε ηχεία τρύπια
που δε σ' αφήνει ν' ακούσεις.
Είν' η μουντή ξεθωριασμένη θύμηση
μιας άλλης ξέρας
που μοναχή φλεγόταν σε έναστρο ουρανό,
είναι η θύμηση αυτή που λειώνει κι απλώνεται`
δε σ' αφήνει να σκεφτείς
δε σ' αφήνει ν΄ ανασάνεις.

Ξεχάστηκες μονάχος στη δική σου ξέρα`
Μια λάμψη που φλέγεται
σε ολοσκότεινο ουρανό η ματιά σου`

μην την αρνείσαι

άσ' την να φύγει
σαν ναυαγός απελπισμένος
σα χολωμένη νιότη..

άσ' την τον ουρανό να κάψει.

Κάποιες φορές
που ο κόσμος μένει μοναχός
βουβός και ξέσκεπος
κι ο ουρανός γεμίζει στάχτες
και οσμές θανατερές

αυτή η οργή σε βλέμμα νιότης
ίσως να είν΄ η μόνη λύση
και η φωτιά της που κρυμμένη σιγοκαίει
ο μόνος αληθινά καθάριος ουρανός ».

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-06-2006