Πηνελόπη

Δημιουργός: montekristo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ύφαινε τόσα χρόνια τώρα
και περνούσε στον αργαλειό της
όλα της γης τα θαυμαστά
Τα φεγγάρια και τα πουλιά
που πετούν σε προορισμούς
γνωστούς μόνο με της καρδιάς τα μάτια
Με τέχνη μπλέκονταν στις κλωστές
τα κλαριά που μεθούσαν από τους χυμούς της άνοιξης
και σηκώνονταν ψηλά κατά τον ουρανό
Ήλιους γελαστούς και ψάρια.
Μα εκεί που το έργο της
ξεχωριστό γινόταν,
ήταν όταν στο υφαντό πέρναν σχήμα
των ανθρώπων οι ψυχές
Εκείνες που συνθλίβονταν από τα βράχια
που κατέβαζαν οι αγριεμένοι χείμαρροι.
Άλλες που αεροπατούσαν στους γκρεμούς
ή που κρύβονταν στα σκοτάδια σαν τις νυχτερίδες,
τυφλές και φοβισμένες απ' το φως της μέρας.
Και κείνες στους βάλτους με τα σάπια νερά
Και στης γης τα βάθη, εκεί που ξεκινά η υγρή της ανάσα.
Στα όνειρα ανάμεσα, στου θανάτου το βασίλειο
Στην σιωπή όσες παραδοθήκαν.
Την μυγδαλιά που άνθισε μέσα στον τάφο.
Μον' η δικιά της η κλωστή έλειπε
Της προσμονής η υφάντρα
να το 'χε ξεχάσει;
Μα δεν υπήρχε εκεί μέσα
η δική της η πορφυρή κλωστή
Λες και είχε φοβηθεί
πως κάποιος θα την αναγνωρίσει
Και τραβώντας την,
όλο το υφαντό, με μιας θα ξηλωθεί.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-10-2016