Η "γιορτή" της μοναξιάς

Δημιουργός: maikgltks, GALETAKIS MICHAIL

Για κάποιους μόνους απελπισμένους! Να μην το βάζουν κάτω!!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γιορτάζω και τη μέρα αυτή ούτε πουλί δεν ήρθε,
να κάτσει στα κλωνάρια μου,
του δέντρου τα σπασμένα!
Γκρέμισαν όλες οι φωλιές
στο πέρασμα του χρόνου...
και οι δικές τους φαμελιές
βαθιά ξεριζώθηκαν!

Τα χελιδόνια πέταξαν σε ανθισμένα κλώνια
και του κορμού μου ο φλοιός
κι αυτός έχει ξεράνει!
Μια αγάπη είχα κάποτε σαν φανταξά* είναι τώρα,
μια αγάπη που μαρτύρησε...στης λησμονιάς την πλάνη!

Βαλσαμωμένη η καρδιά λάφυρο αδικημένο,
ένα κουφάρι το κορμί να ζω να περιμένω,
να ξανανθίσουν τα κλαριά να ανθίσουνε τα φύλλα
και να χαρεί η "Δύση" μου,του ήλιου μια...ηλιαχτίδα!

Μα πού ακούστηκε ξανά δεντρί που ’ναι σπασμένο,
να ξαναγιάνει αμοναχό ή με "γιατρό"...το έρμο;!
Ποτέ κορμός απού ’σπασε κι έγινε δυο κομμάτια,
δεν ξαναείδε τον καρπό, της νιότης του τα μάτια*!

Στα μάτια* που μπολιάστηκε η αγάπη στα κλωνιά μου,
τρέχουνε τώρα δάκρυα...
του χωρισμού...Κερά μου!



*Φανταξά: Φάντασμα
*Μάτια: Οι "γρόμποι"(ρόζοι), στον κορμό των δέντρων.
Τα σημεία των κλώνων που πετούν φύλα και μπολιάζονται.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-11-2016