~* Δυό δάκρυα *~

Δημιουργός: Stoforos, Νίκος Δ. Στοφόρος

Της Ίασης η ξόβεργα που έπνιξε, της αρετής πουλάκι, της μάνας του τα βογγητά, των αδελφών το στίγμα, που όσο ζουν η θύμηση, θα τους πονά τη μνήμη και της ψυχής μου τα φτερά, κομμάτια στους ανέμους

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left][B][I]

. . *~* Δυό δάκρυα *~*
Η ταπεινότητα κατά κανόνα συμβαδίζει
με την αυταπάρνηση.
Αρετές στο πλείστον, χωρίς ανταπόδοση
και βασικά, δίχως αναγνώριση.
Ωστόσο φθάνουν το ύψος της τιμής!
Διατηρούν πάντα αρκετή αίγλη, ώστε να εμφανίζονται
ντυμένες με το ενάρετο φόρεμα τους.
Οι διαβάτες που εμμένουν στο δρόμο τους,
γνωρίζουν πως δεν υπάρχει δικαίωση, ούτε δικαιοσύνη.
Με μόνη απολογία στη μοναχικότητα,
που είναι η ματαιότης ...
Στο ανηφόρι που διαβαίνω μόνος,
για μια στιγμή αφηρημένος,
συναντήθηκα με τον εαυτό μου τυχαία
βρίσκοντας τον, να είναι δακρυσμένος.
Δεν χρειάζονται "δυό δάκρυα", ξεστόμισε η φρόνηση
είναι η ψυχή σου κατάφωρα κλαμένη.
"Έχασα την ελπίδα μου και πίστη δεν υπάρχει"
ψέλλισα στο διάβα μου στη ματαιότητα μου
κι αν θα με πουν αμαρτωλό, ας είναι ευλογημένοι ...
Ο στεναγμός, βαθύς καημός,
που λύτρωση δεν έχει.
Δεν ψάχνω για να βρω Θεό, δεν θέλω καμιά σχέση
αιμοχαρής στο πνεύματι, Υποκριτής στους νόμους
με θλιβερή Ιατρική, η γνώση στους ανθρώπους
φθηνή η επιστήμη τους, μπρος στα συμφέροντα τους
με την αλλοφροσύνη τους, ακμάζει η αδικία
που λούζουν κακεντρέχεια, τα λειτουργήματα τους
συνέπεια, ο θάνατος, συνείδηση απούσα.
Προσχήματα αλλοπρόσαλλα, δρόμος μπλοκαρισμένος
τάχα πως συνεισφέρουνε, πολιτισμό και δράση
ενώ κρυφά συκοφαντούν, με πονηρό το πνεύμα,
σαν βρέχει συναισθήματα, ανοίγουν την ομπρέλα.
Με του Αιόλου τους ασκούς
αχάρακτος ο χάρτης ...
Θυμόσοφος κι ολιγαρκής, σμιλεύω την αγάπη
βαδίζω Ισημερινούς, παράλληλους διαβαίνω
στους κάθετους αυτής της Γης
χαρτογραφώ τη λύπη, με της καρδιάς τους στεναγμούς
του θρήνου την αντάρα.
Της Ίασης η ξόβεργα που έπνιξε, της αρετής πουλάκι
της μάνας του τα βογγητά, των αδελφών το στίγμα
που όσο ζουν η θύμηση, θα τους πονά τη μνήμη
και της ψυχής μου τα φτερά, κομμάτια στους ανέμους.
Έτσι πετά η ταπείνωση, σ' άγνωστο μονοπάτι
λυγμός και αυταπάρνηση, των νοημάτων λέξεις.
. . . * * Nikos D. Stoforos * *

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-12-2016