Αναπολώ

Δημιουργός: AGGE, Άγγελος

Το μαύρο παλτό της ευτυχίας, είναι της αρχής η δυστυχία. Αναπολώ, θυμάμαι πάλι, εικόνες φτιαγμένες με χαρτί, την μέρα τότε εκείνη, που ήμασταν εγώ κι εσύ μαζί.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Να τα παλιά κομμάτια του Μπετόβεν,
που τα συμφώνησε ο Μότσαρτ τρεις φορές,
να και οι χάντρες του κολιέ σου,
που μου θυμίζουν ιστορίες παιδικές.

Ο ήχος της παλιάς της αρμονίας,
το άρωμα εκείνο το θολό,
γαλάζιο χρώμα ανοιχτό της ευτυχίας,
μου φέρνουν σκόρπιες αναμνήσεις στο μυαλό.

Την εποχή που άφησε ιστορία,
την ξαναλέω μ' ένα τρόπο βροχερό,
όπως τα σύννεφα τα γκρίζα κι η ηρεμία,
πάνε το κύμα το απαλό εις τον γιαλό.

Οι νότες που αφήνει ο άνεμος ασύνδετες,
σκόρπιες μένουν στην σειρά,
ποιος θα τις πάρει να τις δέσει,
ν' ακούσουμε τραγούδια ερωτικά;

Ποιός μεσ' την ζάλη του μπορεί να τραγουδήσει;,
ποιός μεσ' τον πόνο του γυρίζει με χαρά;,
ποιός το χαμόγελο παντού το σχηματίζει;,
ποιός έχει αστέρια σ' ένα βάζο αγκαλιά;

Και τα λόγια του ήλιου,
τραγουδάνε κρυφά,
πάνω σε άσπρα σεντόνια,
η μοναξιά του νοτιά.

Γιατί ο ήχος, ο αέρας,
τ' άρωμα απ' το κερί,
γυρίζουν γύρω και αρχίζουν,
τα πάντα από την αρχή.

Και μια μπαλάντα γλυκιά,
από τραγούδια παλιά ενωμένα,
γυρίζουν μέσα στ' αυτιά
και μου θυμίζουν εικόνες μ' εσένα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-06-2006