Αγαπάτε αλλήλους, ανθρωποι

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα ακριβά μου φιλαράκια, μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα, σκέφτηκα αρκετα πριν το ανεβάσω, αναρωτιέμαι και εγώ πως γίνεται τη μια μέρα να γίνομαι.....Μπουμπουλίνα.....και την άλλη να γράφω.... σχεδόν ενα εκκλησιαστικό ποιιημα, άβυσσος η ψυχή μου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο σπίτι πάνω στο βουνο, πετούν τα περιστέρια
τ` άστρα στήσανε χορό, γεμίζουνε τα χέρια

Τα σπουργιτάκια τριγυρνούν, ψωμί τσιμπολογάνε
γλύκα περίσσια για το νού, όμορφα που πετάνε

Στο βάθος βλέπεις μακρια, σμάρι τα σταχτοπούλια
και σε φωτίζει ολόλαμπρη, η φωτεινή η πούλια

Το φεγγάρι σαν φανεί, λάμπει ο κόσμος όλος
νιώθεις εδώ στα` αψηλά, είν εκκλησιάς, ο θόλος

Στεγάζει, αγάπη και χαρά, στεγάζει ευγνομωσύνη
εναν άνθρωπο μικρό, αρέσει αυτο΄ν, να δίνει

Στην αετοφωλιά που κατοικώ, η αγάπη όλη, εντός μου
μια καρδιά, στο στήθος μου, είναι ο αγγελός μου

Στο σπίτι τούτο στα ψηλά, πονάει μια ψυχή
για τ` άδικο τούτης γής, βαθειά αιμοραγεί

Δάκρυα σταλάζουν την αυγή, μυαλό δεν ησυχάζει
και γράφει, γράφει ολημερίς, αίμα θαρείς πώς στάζει

Πονά. λυπάται, αγρυπνά, τα βράδυα δεν κοιμάται
αγαπάτε αλλήλους, άνθρωποι και μη με τυρρανάται

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-01-2017