Η χειροτερη φυλακη

Δημιουργός: Οι μερες του φωτος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

σκοταδι και κρυο
μονο απο το παραθυρακι μπαινει αμυδρα το φως της νυχτας
μαλλον θα χει φεγγαρι και διακρινω στο ουρανο ενα μικρο φως
προσπαθησω να μιλησω
μεσα στη παρανοια του μυαλου μου
κλεινουν τα ματια μου
πεθαινω σιγα σιγα
χανω το λιγοστο φως που εβλεπα
σε σκεφτομαι γιατι εσενα τωρα
δεν φοβαμαι το σκοταδι
δεν το φοβαμαι τωρα
δεν θελω ομως να κλεισω τα ματια
δεν θελω να ανακαλυψω πως βγαινεις απο τη φυλακη που εσυ ο ιδιος εχεις χτισει
νιωθω κομματιασμενη στα δυο σπασμενη
δεν ξερω τι συμβαινει
η λογικη μου αρρωσταινει
δακρυα μονο και πονος
τετοιος αψυχος πονος
αν με χτυπησεις δεν θα νιωσω ουτε το αγγιγμα σου
εχω παψει απο καιρο
θελω μονο να κατσω και αλλο εδω στο σκοταδι
δεν με πειραζει που κρυωνω
δεν με πειραζει που εχω μουσκεψει τα ρουχα απο δακρυα
δεν θελω αλλο το φως ζαλιζομαι
μην με αφησεις να φυγω
τωρα φοβαμαι
λυγμοι χανεται και το λιγοστο οξυγονο
οχι δεν θελω σε παρακαλω
τοτε τον ειδα
ηρθε ντυμενος με τα ασπρα του ρουχα
το προσωπο του ξεκαθαρο στο παραθυρο
κατι μου ελεγε μα δεν ακουω καθαρα
φωναζει Ζησε
μα τωρα ειναι αργα
τωρα εχω ηδη βυθιστει στο απολυτο κενο
το μηδεν σε καθε σκοτεινη γωνια του δωματιου
το μυαλο μου αναπηρο και βυθισμενο στην απολυτη παραιτηση
τι να την κανω τη ζωη του λεω
ηταν η χειροτερη φυλακη μου
θελω τον παραδεισο αν υπαρχει
πηγαινε με εκει εστω και για λιγα λεπτα
μου ειναι αρκετο για να βγω απο τη παραισθηση και τη ψευδαισθηση
μου ειναι αρκετο λιγο πριν πεθανω να ζησω [align=center]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-01-2017