Τα χρόνια περνούν, τα νιάτα γερνούν

Δημιουργός: Μαυρομουστάκης, Μαυρομουστάκης Χαράλαμπος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τρελή νοτιά, γυμνή φωτιά, το λυκαυγές θα «κάψουν»
μπουμπούκια κρινολούλουδου στο μούχρωμα ροδίζουν
τα νιάτα που θροΐζουν στο γιόμα τους θα κλάψουν
πέταλα που φυλλορροούν γεράματα δωρίζουν.

Τα κλώνια πλάτανε που ζεις παντέρημος και γέρος
οι άνοιξες τα στόλιζαν με ανθισμένα δώρα
σου λίκνιζαν τις φυλλωσιές οι αύρες μες το θέρος
γυμνός κάθε φθινόπωρο, χιόνια σε ζώνουν τώρα.

Στη βάση σου φιλιόμουν, χυμώδης νεανίας
και στον κορμό σου χάραζα καρδιές σαϊτεμένος
βαρύς και σιτεμένος, τις μέρες της ανίας
στον ίσκιο σου την άραζα, μόνος κι αποσταμένος.

Μα τώρα γέρασα κι εγώ, το λάδι στο φυτίλι
σώνεται στο καντήλι κ’ η φλόγα τρεμοπαίζει
ο ήλιος βασιλεύει, μα ‘ναι γλυκό το δείλι
κουνά λευκό μαντήλι, ζωή σαν πετιμέζι.

Ναζιάρα η άπιστη ζωή, σα θηλυκό που είναι
σε αγαπάει το πρωί, το βράδυ σ’ απατάει
μα το κρασί που σου κερνά αγάλι αγάλι πίνε
πουλί και μέθη γίνε, που άδει όταν πετάει.




09/01/2017

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-01-2017