Αγρύπνια

Δημιουργός: john_karaha, ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΗΝΟΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα πόνημα αφιερωμένο σ' όλους τους συντρόφους μου που έχουμε περπατήσει στα βουνά της Ελλάδας
και σήμερα δεν είναι πια μαζί μας, γιατί άφησαν το αποτύπωμά τους άλλοι στην πλαγιά του Ολύμπου,
άλλοι στις Άλπεις και άλλοι στα Ιμαλάια, μα ιδιαίτερα στο Μπάμπη τον Τσουπρά και στο Νώντα τον Νίκα

Τα δάχτυλά μας νιώθουν τη δροσιά του Γρέγου,
ώρες ατελείωτες μέσα στο χιόνι, τα σακίδια μας
ασήκωτα, δεν μπορούμε ούτε να μιλήσουμε.
Το μονοπάτι βαρύ, " δύο κορφές ψηλότερα " μας φώναξε
ο Νώντας και " φτάσαμε ".
Το χαμόγελο του συντρόφου μου τα κυκλάμινα και
οι τρίτωνες στην άκρη της Δρακόλιμνης ξεσηκώνουν
τις φλέβες μας. Μια ανάσα και βρίσκουμε τη δύναμη
να χαράξουμε τα αρχικά μας πάνω στα βράχια της Γκαμήλας.
Ο παγωμένος άνεμος γλύκανε, από Γρέγο το γύρισε σε Σορόκο,
να σταθείς ταξιδιώτη ορειβάτη πεζοπόρε με βλέμμα στραμμένο
στον Πουνέντε, τα ανάγλυφα μαλαματένια βράχια του Αώου
χορδές ψαλμού που τη Μονή Στομίου στο πέρασμά τους
ξεδιψάν. Το δέρμα του βουνού ρυτιδωμένο, μια πανοπλία
τέλεια στα βράχια της Αστράκας στον βοριά, προς το Λεβάντε
το Βραδέτο κρεμασμένο μ' αρώματα μεθυστικά.
Η σκάλα σου μόνο τον ήλιο θέλει και τον αέρα απ' το φαράγγι
να περνά. Τα σπίτια του Τσεπέλοβο και οι στάνες, στίχοι του
Ομήρου στων συντρόφων τη θωριά. Μέσα στο λιόγερμα η ψυχές μας
γίνανε πουλιά και σκορπίστηκαν.
Γαλήνη απέραντη σαν πέφτει η νύχτα, με κλεφτοφάναρο μεσ' στη σκηνή,
ονειρευόμαστε να ξημερώσει, ψηλά ν' ανέβουμε στην Κορυφή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-01-2017