Η Ρίμα του Παληού Ναυτικού

Δημιουργός: Μ.Ελμύρας

Από το : 'Οι ξένοι που αγάπησα'.Καλό μεσημέρι σε όλες και όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η Ρίμα του Παληού Ναυτικού.

(Samuel Taylor Coleridge (1772-1834)
‘The Rime of the Ancient Mariner’
Απόδοση στην ελληνική: Μ.Ελμύρας)


(στο απόσπασμα περιγράφεται πως ,πάνω σε μια σκούνα-φάντασμα,
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ και Η_ΖΩΗ_ΣΤΟΝ_ΘΑΝΑΤΟ διεκδίκησαν στα ζάρια
την ζωή του Παληού Ναυτικού που οι σύντροφοί του καταράστηκαν,
επειδή σκότωσε το Αλμπατρός-ιερόσυλη για τους ναυτικούς πράξη-
που ζήτησε καταφύγιο στο καράβι τους και πως Η_ΖΩΗ_ΣΤΟΝ_ΘΑΝΑΤΟ
τον κέρδισε).


Η θάλασσα όλη μια φλόγα στη δύση,
Σχεδόν είχε φύγει η μέρα!
Στη θάλασσα πάνω που είχέ πυρπολήσει
Ξαπλώνονταν φλόγα του Ήλιου η σφαίρα
Σαν εκείνη η μορφή η παράξενη άξαφνα μπήκε
Σε μας αναμέσα και τον Ήλιο εκεί πέρα.

Κι’αμέσως ο Ήλιος με μπάρες σκιάστηκε
(Τ’ουρανού Άγια Μάνα στείλε μας χάρη!)
Λες και πίσω από κάγκελα κελλιού να μας κύτταξε
Το φαρδύ του το πρόσωπο που φωτιά είχε πάρει.

Αλλοίμονο! (σκέφτηκα κι’η καρδιά βροντοχτύπα)
Πόσο γρήγορα φτάνει και φτάνει!
Είν’αυτά τα πανιά του που στον Ήλιο γυαλίζουν
Όπως δίχτυα αράχνης που ανήσυχα στον αέρα ανεμίζουν;

Είν’αυτά τα πλευρά του που από μέσα ο Ήλιος
Κύτταξε σαν μέσ’απ’υπόγειο κελλάρι;
Κι’είν’εκείνη η Γυναίκα το πλήρωμα όλο;
Είν’εκείνη’νας ΘΑΝΑΤΟΣ κι’είναι θάνατοι δύο;
Είν’εκείνη η Γυναίκα κι’ο ΘΑΝΑΤΟΣ’κείνος ζευγάρι;

Τα χείλη της κόκκινα, άδειο το βλέμμα
Οι μπούκλες της κίτρινες σαν το χρυσό
Της λέπρας κατάλευκο είχε το δέρμα
Ο εφιάλτης ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ήταν, ωϊμένα,
Που κάνει τ’ανθρώπου το αίμα πηχτό.

Το άδειο σαράβαλο στο πλάϊ μας έπεσε.
Τα ζάρια που οι δύο τους ρίχναν μπορούσες να δείς
-Το παιχνίδι τέλειωσε! Κέρδισα, κέρδισα!
Αυτή’πε και σφύριξε τρεις.

Βουλιάζει ο Ήλιος, ορμάνε τ’αστέρια,
Φτάνει σκοτάδι με μια δρασκελιά.
Με ψίθυρο, που πέρα στη θάλασσα ακούστη
Η σκούνα-φάντασμα εχάθη μακρυά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-02-2017