Παν μη μετρήσιμο

Δημιουργός: kin, Γιωργος

Για ποσο ακομα θα μπορουμε να κοιταμε δωρεαν το γαλαζιο του ουρανου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάποτε, ο άνθρωπος ανακάλυψε την φιλοσοφία,
κι έπεσε με τα μούτρα στην έρευνα,
άρχισε να ψάχνει και να ξετινάζει,
όλα τα “τι” και τα “γιατί”,
τα “πως” και τα “από τι”
Κι έτσι άρχισε ένα ανελέητο κυνήγι της γνώσης,
ένα κυνήγι, που τον οδήγησε στην επιστήμη,
Μια επιστήμη, που πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια,
αλλά ενηλικιώθηκε, ανδρώθηκε, έγινε δυνατή,
πήρε στα χέρια της τα ηνία κι έγινε η εξουσία.
Κι άρχισε να μετρά, τα πάντα...

Παν μη μετρήσιμο, απλώς δεν υφίσταται
Έγινε κούρσα η ζωή μας,
μια κούρσα όπου τα πάντα έχουν μια τιμή και μια αξία.
Ποιο χρώμα είναι το αγαπημένο σου?
Πρέπει να έχεις ένα, δεν δικαιούσε να μην έχεις
Κι άντε εγώ να εξηγήσω,
πως λατρεύω το γαλάζιο του ουρανού,
το ασημί των άστρων,
το χρώμα του ήλιου, την ώρα που σβήνει στην θάλασσα.
“Μα δεν είναι χρώματα αυτά!”
Εμ βέβαια, δεν είναι,
δεν μπορούν να μετρηθούν,
δεν μπορούν να συγκριθούν,
δεν μπορούν να αναπαραχθούν,
δεν έχουν θέση στον εποχή της μαζικής παραγωγής,
Και τέλος τέλος, δεν μπορείς να ορίσεις την αξία τους
ʼρα δεν υπάρχουν, απλά δεν υπάρχουν.

Παν μη μετρήσιμο, απλώς δεν υφίσταται
ένα πρωτάθλημα γίναν όλα
Πρέπει να αποφασίσεις,
“Τι είναι πιο σημαντικό?”
Θέατρο η κινηματογράφος?
Δράμα η κωμωδία?
Λαικό η ροκ?
Τραγούδι η χορός?
Ποίηση η στοίχος?
Ζωγραφική η Γλυπτική?
Τέχνες η αθλητισμός?
Ανατολή η ηλιοβασίλεμα?
Θάλασσα η βουνό?
Διασκέδαση η εργασία?
Έρωτας η αγάπη?
Όλα ένα πρωτάθλημα,
κάθε τι πρέπει να βρίσκεται πάνω από κάτι και κάτω από κάτι άλλο
Για να μπορούν να αξιολογηθούν,
να καταμετρηθούν, να μπουν σε μια τάξη
Γιατί.

Παν μη μετρήσιμο, απλώς δεν υφίσταται
δυστυχώς ο άνθρωπος, σταμάτησε να είναι ον που ζει σε αγέλες,
Τώρα πια ζει σε κοινωνίες αξιών
Εκεί που τα πάντα έχουν μια τιμή και μια αξία
Ακόμη κι ο ίδιος ο άνθρωπος
Κάτι σαν μια μεγάλη, τεράστια τράπεζα
Κι εγώ το ξένο σώμα,
κάτι σαν λεκές στο μεγάλο όμορφο μαρμάρινο δάπεδο αυτής της τράπεζας
ένας λεκές που λερώνει αυτό το αξίας εκατομμυρίων δάπεδο,
Ένας λεκές που θέλει σφουγγάρισμα,
και που με σφουγγαρίζουν κάθε τόσο,
αλλά ο λεκές καλά κρατεί κι όλο ξαναβγαίνει
κι όλο ξανασφουγγαρίζουν...

Μη φοβάσαι, ξέρω ποιος θα χάσει την μάχη.
Η βιομηχανία των απορρυπαντικών έχει αστείρευτο οπλοστάσιο
στο τέλος θα τα καταφέρουν,
θα δεις, θα σβήσει ο λεκές.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-06-2006