Η Ωδή του Αρχαίου Ναύτη

Δημιουργός: Κων/νος Ντζ, Κωνσταντίνος Ντζούνης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B][font=Georgia]

Το The Rime of the Ancyent Marinere γράφτηκε το 1797 - 1798 από τον Samuel Taylor Coleridge (1772-1834)]
και θεωρείται ως η απαρχή της ρομαντικής ποίησης στη Βρετανία.
Δημιούργησε αντιδράσεις ως προς το μέγεθος του και το ύφος του.
Διδάσκεται από τα λύκεια έως και τα Πανεπιστήμια. Εδώ είναι μία περίληψη του...

[color=black]
Ακούστε το ποίημα του αρχαίου ναύτη
δείτε το μάτι του που ψάχνει, καθώς σταματά
πλανεύει έναν απο τους καλεσμένους του γάμου
‘Μείνε εδώ και άκου τους εφιάλτες της θάλασσας’

Η μουσική ξεκινάει καθώς η νύφη περνά
αιχμάλωτη απο τη μαγεία του και η ιστορία ξεκινά

Με κατεύθυνση νότια στη γή του χιονιού
σε ένα μέρος που δεν έχει πάει κανείς
πάνω απ’ την ομίχλη πετάνε τα άλμπατρος
τα χαιρετήσαμε στο όνομα του θεού
και ευχηθήκαμε να φέρουν τύχη καλή

Το πλοίο αλλάζει ρότα προς το βορρά
μέσα στο σκοτάδι με το άλμπατρος ν’ ακολουθεί

Ο ναύτης σκότωσε το πουλί του καλού οιωνού
το πλήρωμα εναντιώνεται στη πράξη του κακού
αλλά όταν η ομίχλη διαλύεται τον δικαιολογούν
και έκαναν τους εαυτούς τους συνένοχους

Ταξιδεύοντας συνέχεια προς το βορρά μέσα απ’τη θάλασσα
νύχτα και μέρα προς το βορρά έως ότου όλα είναι ήρεμα

Το άλμπατρος ξεκίνησε την εκδίκησή του
μια τρομερή κατάρα, η δίψα τους έρχεται
οι σύντροφοί του τον κατηγορούν για κακιά τύχη
γύρω απ’το λαιμό του το νεκρό πουλί κρέμεται

Μα η κατάρα δεν χαρίζεται σε κανένα
κι η δίψα συνεχίζεται για ‘κείνους κι εμένα
[color=red][I]
Μέρα με τη μέρα, νύχτα με την νύχτα
κολλήσαμε χωρίς ανάσα, χωρίς σκοπό
ακίνητοι όπως ένα άψυχο πλοίο σε ένα ζωγραφισμένο ωκεανό
νερό, νερό παντού, τις βάρκες δεν θα βρούμε
νερό, νερό παντού, ούτε μια σταγόνα να πιούμε

[Samuel Taylor Coleridge (1772-1834)]
[/I][color=black]
Κοιτάξτε…φωνάζει ο ναύτης
έρχεται ενα πλοίο απο μακριά
αλλά πως ταξιδεύει χωρίς ρεύμα
δίχως αέρα στα πανιά

Κοιτάξτε…κινείται προς εμάς
απ’την πλευρά του ήλιου έρχεται κοντά
κοιτάξτε δεν έχει πλήρωμα, δεν έχει ζωή
μα σταθείτε υπάρχουν δυό άτομα

Ο Θάνατος και η Ζωή μέσ’το Θάνατο
ρίχουν τα ζάρια για το πλήρωμα
Εκείνη κερδίζει κι ο ναύτης της ανήκει πια
Το πλήρωμα ένας-ένας πέφτουν νεκροί, διακόσιοι άνθρωποι
εκείνη η Ζωή μέσ’το Θάνατο τον εκλεκτό της αφήνει να ζεί
[color=red][I]
Ενας-ένας κάτω απο την αστροφεγγιά
πολύ γρήγορα χωρίς βογκητό κι αναστεναγμό
Καθένας γύρισε το πρόσωπο με αποτρόπαιο σπασμό
και με καταράστηκε με τα μάτια του
διακόσιοι άνθρωποι
(και δεν άκουσα ούτε βογκητό, ούτε αναστεναγμό)
με ένα βαρύ γδούπο, ένας άψυχος όγκος
έπεσαν ένας-ένας."

[Samuel Taylor Coleridge (1772-1834)]
[/I][color=black]
Η κατάρα ζεί ακόμα στα μάτια τους
ο ναύτης ζηλεύει την κατάντια τους
Μα η τύχη τους έχει ήδη γραφτεί
θα ζήσουν ως η κατάρα να αρθεί

Κάτω απο το φώς του φεγγαριού
εύχεται να τους δεί ζωντανούς
με ζεστά δάκρυα προσεύχεται
το φταίξιμο να πάρει για αυτούς

Μια σκιά το ανάθεμα, σταματά
το άλμπατρος πέφτει στα νερά
Σαν σίδερο βυθίζεται, εξαφανίζεται
και η βροχή πνίγει τη θάλασσα

Μαρμαρωμένοι οι μαγεμένοι ναύτες
αναδεύονται και αρχίζουν να σηκώνονται
Δίχως φωνή, όλοι τους σιωπηροί
τα σώματά τους από αγνά πνεύματα ανυψώνονται

Η εκδίκηση δεν ικανοποιείται, η τιμωρία αρχίζει ξανά
εξορία στη έκσταση κι ο εφιάλτης δεν σταματά

Σαν οπτασία, αργά η κατάρα διαλύεται
κι ο ναύτης ονειρεύεται την επιστροφή
Πνεύματα βγαίνουν από τα νεκρά σώματα
ενώνονται στο φως κι ο φταίχτης έχει συγχωρεθεί

Κάπου στον ορίζοντα μια βάρκα πλησίαζε
μελωδίες χαράς γεμίζει η ψυχή
Και στο τιμόνι οδηγός ήταν ο γιός του
ήταν καιρός ο ναύτης να εξιλεωθεί

Σαν από μολύβι το πλοίο βυθίζεται στο νερό
και ο φόβος δεν ζεί πια μέσα στο μυαλό

Ο ναύτης έζησε για να λέει την ιστορία του
κι κόσμος να μάθει γιατί πέθανε ζωντανός
Ασέβεια και πόνος ήταν η αμαρτία του
πως όλα τα πλάσματα ανήκουν στο θεό

Ο καλεσμένος του γάμου νοιώθει τώρα πιο σοφός
και το παραμύθι αυτό συνεχίζεται παντοτινά…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-02-2017