στη νυχτα

Δημιουργός: Ηypocrisy, γιουλη τσαμαλ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

________________ Μερα ζεστη διχως να καιει, κοιτωντας τον μεσα
απο τον παλιο, ενδελεχες της κουζινας τοιχο. Μπροστα στη βρυση
πανω πιθανολογω σε καρεκλα, που δεν θυμαμαι σ' αγκαλια.
Και το παραθυρο, με τα λεπτα τζαμακια και τον αρμο μπροστα.
Μπορουσα να δω, τη μεγαλη συκια, ακομα την εχω. Τη γλυκα
και το μελι της, το πως με αφηνε πανω της, να σκαρφαλωνω αντι
μονο να κρεμιεμαι. Ελουζε με το φως του, τη κουζινα της γιαγιας.
Και δεν υπηρχε, πουθενα στις γωνιες σκια στα προσωπα. Εκεινη
τη μερα, εκεινη την ωρα. Σα χτες θυμαμαι. Μικρο παιδι, να λεω
τον ηλιο. Μνημη που δεν θυμασαι απο μαρτυριες αλλων, μα απο
σενα. Ηγιο ακουγαν και, που δεν καταλαβαιναν, θες την ιδιομορφια (;),
παραυτα μονιμως, ολοσχερως επεμεναν να με διορθωνουν, αυτοι.
Καλοπροαιρετα δεν λεω, γλυκοι ανθρωποι της γειτονιας, κοριτσοπουλα,
που παιζαν τοπι μαζι μου και πεφταν στο πυκνο χαμομηλι και στο χωμα,
και με σηκωναν στην αγκαλια τους. Και οι μαναδες τους, με το που
επιασα να πηγαινω σχολειο, ποτε ή μια και ποτε ή αλλη με βοηθουσαν
στα μαθηματα. Ωρες που παιρναν τον καφε τους, ή ορθιες, πανω απο
μια κατσαρολα. Αυτα ομως περισσοτερο τα θυμαμαι, απο το στομα
της γιαγιας, κι απο φωτογραφιες. Καταλοιπα και καταλοιπα. Με αυτα
κι εγω, μεγαλωσα. Και οσα δεν γραφτηκαν, ανειπωτα δεν εμειναν.
Και να που μ'επιασα επιτελους, μολις να χαμογελω. Εγω με ακουγα.
Μοναχη ο,τι θελησα εμαθα, το Λα(μδα), οσο μεγαλωνω, μαθαινω.
Κι οτι ποτε δεν θα μαθω πως φευγει κανεις και ζει μισος, αφηνοντας πισω
μονο σωμα ή μονο ψυχη. Κι οσο σκοτεινιαζει, βαθαινω. Οχι τιποτα
μεγαλο ή μικρο,οχι. Σε ευχαριστω. Που εισαι μαζι μου, εστω και απων,
βαθυτατα, σε αγαπω. Αλλωστε δεν υπηρξες ποτε ο μονος. Και μονος
κανεις δεν υπαρχει. _____________________________________________

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-02-2017