Σταγόνες βροχής

Δημιουργός: Ανθιππη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν το δάκρυ που καίει και πονά
Να ξεχειλίσεις προσμένω ξανά.
Άνοιξη χειμώνα, βράδυ πρωί
Η λύπη θα ‘ρθει πάλι να με βρει

Κι η χαρά η συντροφιά μου
Η αιώνια παρηγοριά μου
Στο πλευρό μου ξημερώνει
Το δάκρυ που φωτιά ξερνά
Να σφουγγίσει ξανά

Σ’ έμαθα πια δάκρυ ψυχρό
Τις πληγές μου σκαλίζεις
Και τους πόνους ποτίζεις.
Μα εγώ έχω την χαρά
Αίμα αθώο δε θα χυθεί πια.

Σε ξέρω καλά δάκρυ που κυλά
Σπασμένος καθρέπτης του χειμώνα
Έγινες πια, κρυμμένος παντοτινά
Στα μύχια τα βάθη της καρδιάς
Που πονά.

Μοιάζεις ηφαίστειο που ξυπνά
Κι αντίς για λάβα
Ένα δάκρυ στάζεις την φορά.

Κι όμως σ έμαθα πια δάκρυ, που μιλάς
Θύμισες ψίθυρους φέρνεις κοντά,
Μα άφοβα εγώ σ’ αγγίζω πια.

Τα κρύσταλλα σου να κόψουν
Δεν το μπορούν ξανά,
Ακτίνες και πόνοι
Μαζί δε χωρούν…

Το νήμα της ζωής μου ορίζω
Στάλα να πάρεις δε το μπορείς
Ζωή απ΄ την ζωή μου άλλη
Δεν ορίζεις.

Κι η ψυχή μου, Ψάχνεις ; Την έχασες πια,
Πετά ελεύθερη μακριά στην χαρά
Στους κρυστάλλινους τ΄ ουρανού πύργους
Να πάει εκείνο το πρώτο το δάκρυ
Που κράτησε, σμίλεψε κρύσταλλο
Η δική μου η καρδιά,
Να τ΄αφήσει εκεί παντοτινά
Κι έφυγα πια μακριά…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-02-2017