ποιητα μου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>ποιητα μου</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>ποιητα μου</b><p>Δημιουργός: Ηypocrisy, <i>γιουλη τσαμαλ</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p><br />
<br />
ας λειψουν οι ταμπελες και τα βραβεια ποιητα μου, απο συν και πλην ειναι φτιαγμενος και ο ανθρωπος, και αλιμονο να χωριζεται και στα δυο να εκλειπει και ετσι να μενει. ετσι τρεχουμε και δεν φθανουμε πουθενα. και ο καθενας να'χει τα δικα του αυτονοητα, και να'μαστε!.. ολοι αυτοι, με απωθημενα γιοματοι, κι ουτε εναν θανατο. να πορευθουν κι αυτα.<br />
ε να τα λεμε κι αυτα, να τα λεμε ολα μα μονο να τα λεμε δεν αρκει.. ετσι σωπαινει ο ανθρωπος, δικαια....<br />
γιατι η αγκαλια με ολο το αβιαστο αερακι λυτο μας, κανει θαυματα.<br />
να'γινεσαι κομματια αν εχεις σπιτι και δουλεια, τρωγοντας την μερα ολη για ψιχουλα και να σε κινει απο ωρα σε ωρα η λαχταρα εκεινης που θα σε βγαλει σπιτι, σαν γεματο το σπιτι.. αδειος, φιλια να το γεμισεις και αγκαλιες παραυτα γεματος.. και αντ' αυτου να μπαινεις και να μη μπορεις εξω να κλεισεις το κρυο, στεγνος να πεφτεις βρισκοντας ακαταλληλες, ανεγγιχτες ακομα μια αφηνοντας τις συνθηκες.. ναυαγισμενος στη μεση της απογοητευσης να μετρας κυματα καρτερωντας, τον υπνο σα σανιδα σωτηριας να τυλιχτεις πανω του σα μωρο παιδι..<br />
ομως μολις χτες ηταν που ολη μερα υποφερε απ ακρη σε ακρη το κεφαλι σου σε ποναγε φριχτα, πετρα να΄χει γινει το μαξιλαρι και οι γατες ανημπορες κι αυτες, διχως μια σταλα ανθρωπιας απο ανθρωπο...<br />
μα σαν αγκαλιασες χτες αργα τον ανθρωπο που νιωθεις δικο, με χερια μολυβενια κι εσυ κι αυτος διχως μια σταλα δυναμης, και με ολη τη κουρασμενη ψυχη απτοητη, ολογυρα τυλιγμενη , σαν αλλο απ τη θαλπωρη ποτε να μη θελησες κι εσυ.. μα σαν καληνυχτιστηκατε, ως δια μαγειας βρηκες το κεφαλι σου, ησυχο,αναλαφρο.<br />
κι ας εκλειψουν οι ταμπελες ποιητα μου, δεν υπαρχουν καταλληλες στιγμες. υπαρχουν μονο στιγμες, που περνουν απο πανω μας, κι αν ανεγγιχτες, την ασχημια μας σμιλευουν. και μεις παλευουμε, οσο τρεχουν σα παιδια καταπανω μας να τη κουκουλωσουμε, αντι να ανοιξουμε διαπλατα τα χερια, ξυστα απ τη καρδια μην περασουν, μον' μεσα της να καθιζουν και να αγαλιαζει η ψυχη, στις δυσκολες ωρες,μας ..<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-03-2017</td><td valign=top></td></table><br />