Ξερω

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

θ’ατενίζω σε τούτο το δρόμο μακρυά
τ’όνειρο είναι άπειρο κάτι ν’αντικρύζω
κάτι που πάλλει και μοσχοβολά
που στην πνοή της άνοιξης θα στραγγίζω

ακολουθώ το σχήμα και το χρώμα
σαν ήρωας δειλός και σαν παιδί θαρρετό
στο μεγάλο φώς του ανοίγω το στόμα
να πιώ ένα ψίχουλό του τοσοδά μικρό

κι αν σείρω το κουρασμένό μου βήμα
θα δώ εκείνη τη θάλασσα του καημού
να με τυλίγει με πράσινο κύμα
να μιλάει με τη γλώσσα του λυτρωμού

αργοδιαβαίνω κι όλα βλέπω μ’ακολουθούν
με ξέρουνε ,τα ξέρω και πάμε μαζί
η ψυχή του θυμίαμα για να σκορπούν
δεν κουράζονται στη μάταιη υπομονή

με ξέρουν οι σκαλωτοί δρόμοι της Αμμοχώστου
όσοι κουβέντιασαν απ’την κούνια μαζί μου
κι οι αποβάθρες του λιμανιού της
όπως ξέρουν εκείνο τον ψαρά
που πέτρωσε σαράντα χρόνια
ριζωμένος στην πέτρα τους.
Ξέρω τ’απόμερα μιάς γειτονιάς
κι ένα σπίτι που σκύβει
πάνω απόνα δρομάκι
απαντέχωντας να με ξεχωρίσει
ανάμεσα στους διαβάτες
δεν κουράστηκε ποτέ να με περιμένει
δεν κουράστηκε να ξέρει πως θα ξανάρθω.
Με ξέρουν και τα λειβάδια οπου σεργιάνησα
διψούν να νιώσουνε και πάλι το τραγούδι μου
κι εκεί στην άκρη ένα έλατο
που θέλει να με πάρει πάλι απο το χέρι
για ένα περίπατο στον καταπράσινο δρυμό.
Ξέρω κι έναν αδερφό
εκείνον που βαδίσαμε μαζί χρόνους πολλούς
στης περιπλάνησης τις στράτες
εκείνον που πετάξαμε με την ίδια φτερούγα
ας ηταν και για μια μόνο στιγμή
εκείνον που ηταν πλάι μου
σαν κοιτουσαμε που ξαναρόδιζεν ο ορίζοντας
και πάλι ανέβαινε ένας ήλιος ολοκαίνουργιος
πάντα ο δικός μας ήλιος ο παλιός.
Ξέρω κι εσένα αγαπούλα μου
εσένα βοριάστρι του μεγάλου μου ταξιδιού
εσένα αυγή της μεγάλης μου νύχτας
ελπίδας λουλούδι βαθια ριζωμένο
πάνω στον βράχο της κάθε μου απελπισιάς.
Ίσως νάπρεπε να ματώνουν τα χείλη μου
απο δίψα για σένανε
να λιώνει η ψυχή μου απο έρωτα
να σε λεώ στον ξύπνο μου
να σε λέω στον ύπνο μου
να χαράζω τ’όνομά σου
μέσα σε μια μεγάλη καρδιά
πάνω σ’όλους τους τοίχους
τα δέντρα τους ουρανούς
για ν’απλώνω τα χέρια μου
και να σ’αγκαλιάζω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-04-2017