Το αλάνθαστο φως

Δημιουργός: Stoforos, Νίκος Δ. Στοφόρος

Το άρωμα σου ζωή, θηλάσω με πάθος κι ο πόθος ερεθισμένος, λαχταρά, το πρόσωπο της μούσας στη μαγεία, αθάνατη φλόγα, που γι' αυτήν ξενυχτά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left] [B] [I]

. . *~* Το αλάνθαστο φως *~*
Ακαταλόγιστη νύχτα, ψυχρή,
κρατάς στην αγκαλιά σου τ' αστέρια
και σπρώχνω μέσα σου τη λιακάδα να μπει,
να σου ζεστάνω, το υγρό σου τοπίο
με τη φλόγα της άνοιξης την κεχριμπαρένια
κι ας σέρνεται το φίδι σαν οικείο,
στο αίνιγμα σου.
Ψάχνω τον εαυτό μου, στα πορφυρά μάτια σου,
κι ανοίγω τα φαράγγια,
που αιωρείται η σιωπή σου, φιμωμένη,
μέσα σε δυσανάλογο κενό προσπαθώ να σε βρω
κι αμετακίνητος της αγάπης,
σε βλέπω θλιμμένη.
Αμετάθετος κι ενάντια στο πείσμα σου,
με "το αλάνθαστο φως",
που ξεχωρίζει της ασέλγειας το αίσχος,
της πόρνης σκηνοθεσίας σου, δυστυχώς,
όπου όσο αυξάνεται η περιστροφή της γης,
απομακρύνεται ο κόσμος.
Τι κρίμα, και ήθελα να στον χαρίσω,
μαζί με τον ήλιο, π' ανθίζουν τα γαρίφαλα,
γδύνοντας, τα ροδόχρωμα της, η έλξη
να φωσφορίζουν οι φυλλωσιές μες στα δέντρα
με συλλαβές στης φλόγας την αγάπη.
"Δεν θα σταματήσει ποτέ, να ονειρεύεται η φύση"
ερωτικά, τους ήχους των πουλιών
και τις στιγμές, που θέλει να ζήσει
προσκυνώντας τις ανάγκες και τη δίψα,
των λουλουδιών!
Το άρωμα σου ζωή, θηλάσω με πάθος
κι ο πόθος ερεθισμένος, λαχταρά,
το πρόσωπο της μούσας στη μαγεία,
αθάνατη φλόγα, που γι' αυτήν ξενυχτά.
Στ' αμπέλια της ψυχής, το μεγαλείο,
του πεπρωμένου τη γλώσσα, που δεν ξεγελά
ερωτικό γλυκόπιοτο οίνο,
όπου με σένα μαζί να μεθά.
. . . * * Nikos D. Stoforos * *

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-04-2017