Τα τετράστιχα του Ίγκορ Γκουμπερμάν 5

Δημιουργός: kotsani, Γιώργος Σοϊλεμεζίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όταν κάνει μαθήματα ζωής ο πολιτικός,
δεν πιάνομαι στη φάκα, και απέχω,
την «σοφία» της καθημερινότητας του μαλάκα,
μόνος μου κατέχω.

Αγαπάω τους ανθρώπους κι από την αφέλεια
και φιλικότητα, ανοιχτά μαζί τους μιλάω.
Και περιμένω την διάπλατα ανοιχτή αμοιβαιότητα,
αλλά μετά με πίκρα χολοσκάω.

Τι κρίμα, που από την έπαρση και τα καμώματα,
και κρύωμα από την περηφάνια φτιαχτό,
εμείς συχνά δεν πέφταμε στα γόνατα
και την γυναίκα χάναμε γι’ αυτό.

Με την καμπούρα μου, που δεν γνώρισε το χασομέρι,
ανέθρεψα τη γνώση που φωτίζει:
Ανόητο να πας ενάντια στο τανκ με το μαχαίρι,
αλλά στη μεγάλη ανάγκη, αξίζει.

Παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον
το πολύχρονο μακελειό.
Μέσα μου σκοτώνονται ο άγγελος κι ο διάβολος,
ενώ εγώ συμπονώ και τους δυο.

Στην χώρα των σκλάβων που χαλκεύουν την δουλεία,
στην χώρα των ειδωλολατρών, που χτίζουν μαυσωλεία,
ο σοφός ζει σαν αναχωρητής,
της τρώγλης του ο ιδιοκτήτης.

Υπάρχει καθισιό, που είναι υπεράνω από την δουλειά,
Σαν το νερό από το οποιοδήποτε ποτό.
Συχνά-πυκνά η μουσική δεν αξίζει τη σιγαλιά
Και χρόνια υπάρχουν που δεν αξίζουν ούτε λεπτό.

Στους στίχους μου καλοπερνάει το αστείο με την ζαβολιά,
που ψήνεται στο φούρνο της χυδαιότητας,
κι ως θερμοφόρα τοποθετείται στην κοιλιά,
που πονάει από δυσπεψία της πραγματικότητας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-05-2017