Σπάζω τον καθρέφτη

Δημιουργός: Κάποιος κάπου κάποτε

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δυό περιστέρια στα χέρια μου κρατώ
στον ώμο μου τ΄αετού φτερα κομμένα
στίβους χαρτιά τσαλακωμένα
πηγές που τρέχανε το γάργαρο νερό

Κοιτάζω τον ραγισμένο μου καθρέφτη
κι αυτός μου δείχνει σιδερένιες αλυσίδες
μέρες που φύγαν μέρες που θάρθουν
χωρίς αλκυονίδες...
σ΄εναν απέραντο χειμώνα

Μιά θάλασσα μ΄αγριεμένα κύματα
κι ο Ποσειδώνας να τραντάζει το βυθό
τα μάτια μου σφραγίζει μη δω το μυστικό
σχοινί δεμένο στο λαιμό...
με ματωμένο το χιτώνα

Ο κόσμος με φωνάζει για τρελό
δυό ξύλινα παπούτσια μου δίνει να φορώ
Δυό μάρμαρα στα χέρια να κρατώ
με τον αγκάθινο σταυρό να κουβαλώ

Κάνω κομμάτια τον καθρέφτη
στης θάλασσας μπαίνω το βυθό
κι αρπάζω του θεού το κρυμμένο μυστικό
την ανθρωπιά αγάπησα κι αυτή θα αγαπώ
...................
Δυό περιστέρια στα χέρια μου κρατώ
τ΄αφήνω να πετάξουν ψηλά στον ουρανό
χαμόγελο κι ελπίδα στον κάθε το φτωχό
στη μάνα στο παιδάκι που έμεινε ορφανό

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-05-2017