κάποτε

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

κάποτε θα σηκώσω το κεφάλι μπορεί την ώρα του θανάτου
που αδειάζει ο άρρωστος νούς και μένει η ψυχή ν’ακούει το βραχνά του
τώρα καλύτερα να λησμονήσω εκείνη τη νυχτωμένη μέρα
τρέχοντας άφοβα μες στις φλέβες τ’ουρανού και στ’αχνάρια του αέρα

ίσκιοι και χαμόγελα με φρύδια βαμμένα παντού, το νέο φεγγάρι
και τ’άνθη της ιτιάς που πέφτουν σαν το χιόνι βλαστάρια με καμάρι
που βρίσκομαι,κοιτάζω τα κορμιά μ’άλλα μάτια βλέπω την αλήθεια
φαντάσματα του πόνου πετρωμένα και χωνεμένα παραμύθια

γυρίζω πίσω στους ανθρώπους που μ’αξίνια δουλεύουν στα χαντάκια
σκάβουν,χορός ρυθμός βαρύς κι ανάμεσά τους πετούμενα κοράκια
παράξενο που εδώ μαζεύτηκε το φώς τόσο όσο να με τυφλώνει
μελτέμια θα φυσάνε της ανατολής μυρίζει κι άγριο αφιόνι

ζαλίστηκα και ξανακοίταξα την όψη τους λίγο θαμπωμένος
φτερούγισαν πολλοί δικοί και ξένοι ξέγνοιαστος κόσμος νοθεμένος
χαμήλωσα τα μάτια,της μνήμης οι παλιές πληγές πήραν ν’ανοίγουν
έβγαινα απ’το πάλεμα,άρρωστος,που ακόμα τα όνειρα με τυλίγουν

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-05-2017