Αστάρτη

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Βρέχει...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πέφτουν οι στάλες της βροχής να κοιμηθούν
πάνω στην άνοιξης το νυφικό κρεβάτι.
Μέσα απ' τα σύννεφα, του φεγγαριού το μάτι
λέει τα ξόρκια του, τα μάγια να λυθούν.

Στη σκοτεινιά αντιφεγγίζουν τα νερά,
μέσα στις λίμνες και στων ξάγρυπνων το δάκρυ,
κι εσύ τις λέξεις σου μαζεύεις σε μιαν άκρη,
που έχουν εντός τους τον σωσμό, τη συμφορά.

Εσύ, παιδί με μάτια ορθάνοιχτα στο φως,
εσύ, κορίτσι μαγεμένο απ' το σκοτάδι,
εσύ γυναίκα, μήτρα, δάγκωμα και χάδι,
φίδι και κρίνο, μα και άγνωστος Θεός.

Κι όταν μια νύχτα, άλλη νύχτα, θα φανούν
μες στις ρυτίδες σου όσα μέσα σου υφαίνεις
τόσους αιώνες, που τον Άνθρωπο βυζαίνεις
με της σοφίας και της λήθης τον καιρό...

... πάλι θα 'ρθούν... φλεγόμενοι απ' τον πυρετό
να σε λατρέψουν κι άλλοτε να σε ξορκίσουν,
οι ποιητές, οι διψασμένοι και, θαρρώ,
οι δυστυχείς, που απέτυχαν να σ' αγαπήσουν.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-05-2017