Άνυδρο σεργιάνι

Δημιουργός: Stoforos, Νίκος Δ. Στοφόρος

Όσο περνάει ο καιρός, η έλλειψη, την απόγνωση αυξάνει και νιώθω πως πονά ο ουρανός, όταν για κάποιο λόγο, ένα αστέρι του, το χάνει

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left] [B] [I]

. . *~* Άνυδρο σεργιάνι *~*
Για ποια πίστη να μιλήσω, πρωτογιε μου?
Που ήρθε ο χάρος, να σου κόψει την ανάσα
κι έγειραν τα έλατα καλέ μου
στης ορφάνιας
τα απέλπιδα φαράγγια.
Λαμπρή, με μαυροσέντονα ντυμένη
σαν έσβησε το φέγγος των ματιών σου
είναι ανελέητος ο πόνος, ακριβέ μου
κι ασάλευτη η παρηγόρια,
στον άδικο χαμό σου.
Δεν θα δοξάσω ποτέ κανέναν θεό
που κολυμπούν σε λίμνη αδικίας
ούτε παράδεισο βαριά σατανικό
που καμουφλάρεται με λέξεις ουτοπίας.
Δεν θα φυσήξω το λυχνάρι μου να σβήσει
γιατί μ' αυτό, σε κρατάω ζωντανό
και κάθε τόσο λειτουργώ τις αναμνήσεις
το πρόσωπο σου να βλέπω, το τρανό.
Όσο περνάει ο καιρός
η έλλειψη, την απόγνωση αυξάνει
και νιώθω πως πονά ο ουρανός
όταν για κάποιο λόγο, ένα αστέρι του,
το χάνει
και τ' άλλα αστέρια που πονάνε διαρκώς
σε άλλης έξαρσης
στο "άνυδρο σεργιάνι".
Μυστήριο που προκαλεί τη βουβαμάρα
και λιώνει η ελπίδα πριν ανθίσει
παιδί μου ... ζωντανή μου λαχτάρα
Ό,τι κι αν γράψω,
σαν επισκέπτης της Γης, είναι η φύση,
δεν ξέρω αν ξανά συναντηθούμε ποτέ
υπήρξαμε όμως μαζί,
αλλά και να βρεθούμε, δεν θα είμαστε οι ίδιοι.
. . . * * Nikos D. Stoforos * *

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-05-2017