Λόγος Αρχαίος

Δημιουργός: Καραμελομένος_Χιμπανζτής

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έγινε αρχαιολόγος, επειδή ήταν αρχαίος ο λόγος που την αγάπησα.
Στην πραγματικότητα η Αγάπη μας προϋπήρξε ημών.
Μεταμφιεσμένη σε λευκή πεταλούδα ταξίδεψε στο διάστημα για αιώνες, ανάμεσα σε ήλιους, κομήτες και πλανήτες. Λουσμένη με αστρική σκόνη έκανε να ξαποστάσει σε μια μικρή γωνιά του γαλαξία μας, τη Γη. Ξεδίψασε από το νερό μιας λίμνης και έζησε χρόνια πολλά μέσα στα δάση. Περίμενε εμάς, πρώτος γεννήθηκα εγώ. Πετάρισε γύρω μου και με πλησίασε ψιθυρίζοντάς μου κάτι στο αυτί. Λέξεις ακατανόητες για το νεαρό μου μυαλό, μα απτές για την καρδιά μου. Μου μήνυσε να περιμένω εσένα, πως η Γη τριγυρνά γύρω από τον Ήλιο, όπως εγώ θα τριγυρνώ γύρω από εσένα, σαν μέλισσα γύρω από το λουλούδι. Σε περίμενα λίγα χρόνια, μα φάνηκε ολόκληρος αιώνας. Ανακάλυψα την Αγάπη μας στον λευκό ανθό που φύτρωσε ανάμεσα στα κακοτράχαλα βράχια, στη μεθυστική μυρωδιά των νυχτολούλουδων, στη συγχορδία των αηδονιών που ερωτεύονται την Άνοιξη και την εξυμνούν. Αντίκρυσα το χαμόγελό σου πρώτη φορά και το συνέκρινα με τη μοναδικότητα του ηλιοβασιλέματος. Είμαι η αφρισμενη θάλασσα και είσαι ο ήλιος που βασιλεύει και ζωγραφίζει τα κύματά μου με το πινέλο στο πορφυρό χρώμα του πάθους και της αγάπης.
Η αγάπη μας υπήρξε πριν από εμάς, εμείς ανθρώπινοι είμαστε και φθαρτοί, μα το αναλλοίωτο και αιώνιο θεριεύει μέσα μας και μας κατακτά. Ήρθε Αυτή να μας βρει. Τη γευτήκαμε στα ανθρώπινα χρόνια μας, λιγοστά και φευγαλέα σαν αστραπή που έσκισε τους αιθέρες. Σε λίγο θα είμαστε γερασμένοι και εύθραστοι, με τα αδύναμα χέρια μας σημαδεμένα από τον χρόνο, με δάχτυλα μπλεγμένα μεταξύ τους σφιχτά να ξεγελάσουμε τη φθορά. Με τα κεφάλια μας ακουμπισμένα σίγουροι πως τίποτα δεν τελειώνει πριν ολοκληρωθεί, πως η Αγάπη διαρκεί περισσότερο από δυό ολιγόχρονες ανθρώπινες ζωές, πως ο Θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο από το επόμενο στάδιο, την ολοκλήρωση του Έρωτα, τα μάτια κλείνουμε μαζί. Η λευκή πεταλούδα θα συνεχίσει το ταξίδι της, σε άγνωστα μέρη και θα καθίσει στα μπλεγμένα κλαδιά δυο ψηλών δέντρων με παχιά φυλλωσιά, επάνω σε λόφο με θέα τη θάλασσα, για να θυμίζει πως εδώ καθόμασταν αγκαλιά και χωρίς να το ξέρουμε την αιωνιότητα χαϊδεύαμε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-05-2017